Τον συγκλονιστικότερο τελικό Κυπέλλου της ιστορίας απέναντι στην ΑΕΚ θυμήθηκε ο «ήρωας» του Θρύλου σ’ εκείνο το παιχνίδι Ματ Ντάρμπισιρ.
Η 2α Μαΐου 2009 είναι μια μέρα που δύσκολα μπορεί να ξεχάσει ένας οπαδός του Ολυμπιακού. Κι αυτό γιατί εκείνη τη μέρα η ομάδα απέδειξε, για πολλοστή φορά, για ποιό λόγο της έχει δοθεί το προσωνύμιο «Θρύλος». Ήταν αναμφίβολα θρυλικός ο τρόπος με τον οποίο κατακτήθηκε εκείνο το Κύπελλο απέναντι στην ΑΕΚ. Πριν καλά καλά συμπληρωθεί το πρώτο 10λεπτο η αντίπαλος είχε πάρει προβάδισμα δύο τερμάτων (4′, 8′ Μπλάνκο). Και παρότι ο Ολυμπιακός κατάφερε να ισοφαρίσει σε 2-2 (47′ Ντάρμπισιρ, 70′ Ντουντού), στο 90ο λεπτό δέχθηκε ένα ακόμα «χτύπημα». Η ΑΕΚ προηγήθηκε ξανά με 3-2 και ο Ολυμπιακός αγωνίζονταν μ’ έναν παίκτη (σ.σ.: Ματ Ντάρμπισιρ) που αισθάνονταν ζαλάδες από ένα δυνατό χτύπημα. Όλα έδειχναν τελειωμένα. Έδειχναν, δεν ήταν…
Ο ζαλισμένος κύριος της ιστορίας μας, ο Άγγλος επιθετικός, κράτησε στη «ζωή» εκείνου του τελικού τον Θρύλο ισοφαρίζοντας (3-3) με νέα κεφαλιά στο 6ο λεπτό των καθυστερήσεων στέλνοντας το ματς στην παράταση. Μια παράταση που βρήκε τον Ολυμπιακό να προηγείται αυτή τη φορά (102′ Γκαλέτι) αλλά και να μένει με 9 παίκτες λόγω αποβολών του σκόρερ του 4ου γκολ και του Αβραάμ Παπαδόπουλου. Η ΑΕΚ, παίζοντας με αριθμητικό πλεονέκτημα, ισοφάρισε (Σκόκο στο 107′) σε 4-4 και έστειλε το ματς στα πέναλτι.
Εκεί όπου ο Ολυμπιακός έφτασε στην θριαμβευτική κατάκτηση του τροπαίου σε μια διαδικασία που «έσπασε» καρδιές και ανάγκασε την πλειοψηφία του κόσμου να χαρακτηρίσει το ματς ως «τον τελικό του αιώνα». Είτε συμφωνεί είτε όχι κανείς, εκείνος ο τελικός έχει «σκαλιστεί» στις καρδιές και τις μνήμες της Ολυμπιακής οικογένειας. Εννοείται και του Ματ Ντάρμπισιρ ο οποίος θυμάται για το www.olympiacos.org εκείνο τον αλησμόνητο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.
«Μπορώ να πω ότι αυτό το ματς ήταν το πιο συναρπαστικό της καριέρας μου ως τώρα. Το βλέπω ξανά και ξανά και είναι βέβαιο πως θα μείνει στην καρδιά μου για πάντα», λέει ο Ματ ενθυμούμενος όλα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ. Ή μάλλον, τα περισσότερα γιατί, όπως παραδέχεται, ήταν τόσο έντονες οι ζαλάδες από το χτύπημα που είχε δεχθεί που για μερικά λεπτά δεν είχε πλήρη συναίσθηση! «Θυμάμαι να σηκώνομαι για κεφαλιά και να… συνθλίβομαι και να πέφτω στο έδαφος. Θυμάμαι ότι ζαλιζόμουν πολύ. Ήξερα ότι απομένουν μερικά δευτερόλεπτα ως το τέλος του αγώνα και το μόνο που ήθελα ήταν να μπω ξανά στον αγωνιστικό χώρο. Μόλις που κρατιόμουν στα πόδια μου και δεν μπορούσα καλά καλά να σκεφτώ τί είχε συμβεί. Μπήκα όμως στο γήπεδο κι ενώ απέμεναν μερικά δευτερόλεπτα δέχθηκα την κεφαλιά-πάσα του Ντιόγκο και κατάφερα με μια νέα κεφαλιά να σκοράρω. Τί απίστευτη στιγμή για μένα και την ομάδα! Πραγματικά δεν είχα απόλυτη συναίσθηση για λίγο μετά το χτύπημα και γι’ αυτό βγήκα εκτός αγωνιστικού χώρου. Μπορώ και θυμάμαι όμως τους πανηγυρισμούς και όλα όσα συνέβησαν μετά. Τί νύχτα κι αυτή», συνεχίζει.
Εκείνος ο τελικός τον έχει… χαράξει, όπως άλλωστε τους περισσότερους. Γι’ αυτό και όταν δεν είναι στην καλύτερη δυνατή ψυχολογία, τον βλέπει για να αισθανθεί καλύτερα. «Πάντα, όταν είμαι στα… κάτω μου, φέρνω στην επιφάνεια της μνήμης μου υπέροχες στιγμές της καριέρας μου. Τότε λοιπόν συνειδητοποιώ πόσο τυχερός ήμουν στη ζωή και την καριέρα μου για να παίξω σ’ έναν Σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός και να βάλω τόσο σπουδαία γκολ», εξομολογείται.
Βεβαίως, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Κι αυτό ο Άγγλος επιθετικός της Ρόδεραμ, πια, το γνωρίζει καλά γι’ αυτό και για ‘κείνον τον τελικό λέει ευχαριστώ και στους τότε συμπαίκτες του. «Ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου που βοήθησαν κι εκείνοι πολύ για να γραφεί ιστορία και να υπάρξει αυτό το αξέχαστο ματς που είναι από τα πιο ξεχωριστά σε όλη την καριέρα μου. Χωρίς τους συμπαίκτες μου τίποτα δεν θα ήταν πιθανό. Επίσης ευχαριστώ και τον προπονητή για την πίστη σε μένα ώστε να καταφέρω να κάνω ό,τι έκανα», είναι τα λόγια του.
Και για το φινάλε, ένα μήνυμα προς τον κόσμο του Θρύλου. «Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο για μία ακόμη φορά για την στήριξή τους στο πρόσωπό μου όσο ήμουν στον Ολυμπιακό. Ήμουν ένας τύπος από την Αγγλία που ήρθε σ’ έναν μεγάλο ευρωπαϊκό Σύλλογο. Ο κόσμος με έκανε να αισθάνομαι ευπρόσδεκτος κι εγώ αλλά και η σύζυγός μου και τα παιδιά μου. Γι’ αυτό ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά μου», καταλήγει.
