Γράφει ο Θάνος Πέππας
Ήταν ένα ντέρμπι με τα όλα του! Και τι χρειάζεται για να νικήσεις ένα ντέρμπι; Μία βαριά φανέλα. Από αυτό ξεκινάμε και προχωρούμε στα παρακάτω! Ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ, “πάγωσε”, επανήλθε, ισοφάρισε, είδε την μπάλα να παίζει πάνω κάτω, κυνήγησε, δεν δέχθηκε γκολ σε ένα ματς ροντέο και τελικά πήρε παλληκαρίσια την νίκη με 2-1.
Σίγουρα, όλοι “πάγωσαν” με το γκολ του Βαρέλα και κάπου εκεί ξεκίνησαν οι “μουρμούρες” στην εξέδρα που ήταν έτοιμες να μας γυρίσουν τουλάχιστον ένα δίμηνο πίσω. Όμως το ξαναλέμε, ήταν ντέρμπι, δεν ήταν φιλικό προετοιμασίας ούτε κανένας αγώνας της πλάκας. Για να μπορέσεις να ξανασταθείς στα πόδια σου σε ντέρμπι που βρίσκεσαι πίσω στο σκορ, δεν φτάνει μόνο να έχεις σθένος, θέλει να έχεις και “καρύδια”. Θέλει να έχεις μια φανέλα που να “ζυγίζει” 300 κιλά. Με άλλα λόγια, καρδιά χιλίων λεόντων, καρδιά πρωταθλητή.
Και ο Ολυμπιακός το είχε αυτό, όσο κι αν αγωνιστικά μερικοί ήθελαν να παρουσιάσουν τον ΠΑΟΚ ανώτερο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται και ο ΠΑΟΚ ήταν πολύ καλός στις αντεπιθέσεις. Η άμυνα του Ολυμπιακού, ειδικά από την αριστερή πλευρά που ο Βιάνα για πρώτη φορά στην καριέρα του έπαιξε αριστερό μπακ, ήταν πηγή κινδύνων. Ο “Δικέφαλος” ήξερε ότι “έχει” τα πλάγια και απο κει χτύπησε και κόπηκε είτε με υπερένταση είτε οργανωμένα. Ο Ολυμπιακός όμως; Γίνεται λόγος για τις εντυπωσιακές επεμβάσεις του Γλύκου. Σαφώς και ήταν εντυπωσιακές και σαφώς έκανε καλό παιχνίδι ο Σκοπελίτης πορτιέρο, αλλά η απορία είναι η εξής. Γιατί πρέπει να λογίζονται μόνο ως “επεμβάσεις” και όχι ως ευκαιρίες του Ολυμπιακού; Μόνος του τις κάνει ο τερματοφύλακας ή απλά πέφτουν από τον ουρανό; Ύστερα, γίνεται λόγος για αυτό το γύρισμα της μπάλας γύρω γύρω που φτάνει μέχρι τον Καπίνο. Μπορεί να είναι “ενοχλητικό” στα μάτια, αλλά όταν υπάρχει σαν πλάνο με στόχο να βγει σωστά και σίγουρα μπροστά η ομάδα, για ποιο λόγο να παρεκκλίνεις από αυτό;
Τέλος, το γκολ που πέτυχε ο Ολυμπιακός με τον “Μίλι” και του χάρισε την νίκη είναι αυτό που λέμε “παιχταριλίδικο”. Η φάση από την αρχή ως το τέλος της ήταν χάρμα οφθαλμών. Ένας Καρντόσο πηδάει στο… Θεό να πάρει την κεφαλιά με άλλους… τέσσερις να τον επιβλέπουν, αποφεύγει δύο και σουτάρει, η μπάλα φτάνει στον Φιγκέιρας και αυτός με σέντρα “πάρε – βάλε”, βρήκε τον Μιλιβόγεβιτς. Ο Σέρβος έπιασε την κεφαλιά όχι όπως ήθελε, αλλά όπως έπρεπε! Έχει μεγάλη διαφορά, διότι έτσι όπως ήταν το σώμα του και με αντίπαλο πλάτη δεν μπορείς να σκεφτείς. Επομένως, κάνεις αυτό που πρέπει! Το έκανε και έδωσε την νίκη στους πρωταθλητές, που πάλεψαν κυριολεκτικά μέχρι το τελευταίο λεπτό για αυτήν, με ένα εντυπωσιακό γκολ.
Η νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟΚ ήταν παλληκαρίσια, δίκαιη, καθαρή, σπουδαία και πάνω από όλα “καρυδάτη”. Και κάτι τελευταίο. Όταν βλέπεις ποδοσφαιριστές να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά, με τις φλέβες να πετάγονται από τον λαιμό τους και την ένταση να ξεχειλίζει από μέσα τους, μόνο με ελπίδες μπορείς να γεμίζεις…
