Αυτή τη φορά, η “τέρψη” πολλών που λένε ότι βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος δεν θα δοθεί απλόχερα, τουλάχιστον από αυτό εδώ το σάιτ και σε αυτό εδώ το άρθρο. Γιατί εδώ θα γραφτούν τα πάντα, όλα όσα έγιναν στον δεύτερο τελικό. Κι όποιοι πιστεύουν πως “δεν έχει δικαίωμα διά να ομιλεί ο Ολυμπιακός, ας συνεχίσουν μέχρι το τέλος και μετά ας μας το πουν αν έχει ή δεν έχει.
Δεν έχουμε ούτε “κοντή” όραση, ούτε και “κοντή” μνήμη για να μην ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι γίνεται και “στα του οίκου μας” και στα του… φάρου.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με την σειρά που έγιναν στον δεύτερο τελικό. Και οι δύο ομάδες ξεκίνησαν πολύ καλά, ήταν εύστοχες, περιόρισαν τα λάθη τους και η διαφορά “παιζόταν” πολύ χαμηλά, δίχως κανείς να μπορεί να πάρει κεφάλι στο σκορ. Το ίδιο έγινε και στην δεύτερη περίοδο.
Στην τρίτη περίοδο, έχουμε τα “κότσια” να το παραδεχθούμε πως ο Ολυμπιακός δεν κατέβηκε ποτέ στο παρκέ για να παίξει. Επτά πόντοι σε μία περίοδο είναι ανεπίτρεπτοι για μία ομάδα που έχει το πλεονέκτημα και διεκδικεί το πρωτάθλημα. Το τι συνέβη και γιατί δεν “περπάτησε” η ομάδα σε εκείνη τη περίοδο δεν θα δείτε να αναλύεται σε αυτό εδώ το άρθρο. Ας υπάρξει και ένας… προπονητής του πληκτρολογίου λιγότερος σε αυτή τη χώρα! Τα λάθη που έγιναν, υπάρχει προπονητής, υπάρχουν βοηθοί του, υπάρχουν παίκτες, ας καθίσουν να δουν τι έφταιξε και γιατί αυτή η αναθεματισμένη τρίτη περίοδος χαρακτηρίζεται εύκολα ως η χειρότερη της χρονιάς.
Αυτή ήταν η μία όψη του νομίσματος. Όμως πάντα υπάρχει κι άλλη. Ο Ολυμπιακός, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο “ξύπνησε”. Πήρε μπρος, πήρε τα πάνω του, εκμεταλλεύτηκε το μομέντουμ, εκμεταλλεύτηκε την έδρα και άρχισε να ανεβαίνει επιθετικά και να “μπλοκάρει” τον Παναθηναϊκό αμυντικά. Αυτή η ομάδα το έχει ξανακάνει και στο παρελθόν. Από το -13 το έφτασε στο -3! Σε τελικό, όπου για μία ολόκληρη περίοδο θα μπορούσε να είχε καταρρακωθεί ψυχολογικά, “επέστρεψε” και πάλεψε για να το φέρει στα ίσα. Μέχρι τουλάχιστον τα τελευταία 20 δευτερόλεπτα, όπου ξαναείδαμε για μία φορά το ίδιο έργο σε απόχρωση “γκρι”. 20 δευτερόλεπτα, 66-69, άστοχο σουτ, ο Παναθηναϊκός χάνει την κατοχή αλλά… μαντέψτε τι γίνεται! Ξαφνικά… φάουλ! Ένα από τα πλέον ανύπαρκτα φάουλ της τελευταίας 20ετίας σε ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού αποτέλεσε την τελευταία “εφεύρεση” του Αναστόπουλου, που σαν ένας άλλος… Ντα Βίντσι άφησε άφωνο ένα γήπεδο και όλους όσους ξέρουν να βλέπουν μπάσκετ με το στόμα ανοιχτό. Τέτοιες εφευρέσεις, μία φορά στα 100 χρόνια! Από κει και ύστερα, μία από τα ίδια.
Εδώ έρχεται αυτό το “ΓΑΜΩΤΟ” δηλαδή που θα έχουμε πάντα να αναρωτιόμαστε. Χρόνια ολόκληρα, ο Ολυμπιακός έχει δει αυτό το έργο από την αρχή ως το τέλος του, ίδιο και απαράλλαχτο. Ναι, ήμασταν τραγικοί στην τρίτη περίοδο αλλά η προσπάθεια που έγινε στο τέλος για να “επιστρέψουμε” στο ματς ήταν το λιγότερο συγκινητική για μία ομάδα που έχει περάσει τόσα και τόσα μέσα στη χρονιά. Τι πρέπει να γίνεται; Να παίζεις κάθε φορά το 200%; Ε δεν γίνεται ανθρώπινα αυτό το πράμα. Αλλά να σε “σταυρώνουν” με τέτοιο τρόπο, αυτό παραπάει.
Αφήστε το ρε άνθρωποι μία φορά το ρημάδι. Δείξτε και λίγο σεβασμό σε μία ομάδα που πάλεψε για να το “γυρίσει”. Μη τη “πατάτε” στο κεφάλι. Παίξτε το καθαρά. Δε λέω ότι θα κερδίζαμε αλλά αφήστε το ρημάδι το παιχνίδι να παιχτεί όπως το ορίζουν οι κανονισμοί του. Μία φορά χωρίς “εφευρέσεις” στην στιγμή που μπορούν να σε “σκοτώσουν”. Μία φορά χωρίς “εφευρέσεις” γενικότερα. Ξαναλέω, δεν ξέρουμε αν θα κερδίζαμε. Μπορεί και να κερδίζαμε αν έμπαινε εκείνη η επίθεση, μπορεί και να χάναμε αν δεν έμπαινε. Αλλά αφήστε μας ΜΙΑ ΦΟΡΑ να μάθουμε τί θα γινόταν στο τέλος του αγώνα και στα ίσα!
Αλλά τι ζητάμε… Να παίξουν το παιχνίδι με τους κανόνες του… Ωραίο ανέκδοτο. Λόγια που έτσι όπως γράφτηκαν θα “πεταχτούν” από το παράθυρο.
Δε πειράζει. Πάμε, συνεχίζουμε. Η σειρά δεν έχει τελειώσει ακόμη…
