Την τελευταία εβδομάδα, η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού έκανε ταχύτατα βήματα μπροστά με το παρόν της και το μέλλον της για μία καλύτερη επόμενη ημέρα και ακολούθως μία καλύτερη σεζόν. Τα αδιαμφισβήτητα σήριαλ των τελευταίων ημερών ήταν η ανανέωση του Σπανούλη, του Παπανικολάου και του Παπαπέτρου. Οι δύο έγιναν, η τρίτη όμως δεν έγινε.
Και αμέσως ξεκίνησε το γνωστό “γαϊτανάκι” που όλοι ξέρουμε “ο έτσι που “έφτυσε” τον Ολυμπιακό και που πάει στον Παναθηναϊκό” και λοιπά και λοιπά.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή βάζοντας τον αδιαμφισβήτητο όρο:
Πάνω από όλα ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός μας. Ναι, μπορεί να γίνεται κουραστικό όταν το λέμε, μπορεί κάποιοι να βρίσουν λέγοντας ότι το έχουμε “καραμέλα”, αλλά ρε αδέρφια, σόρι κιόλας που είναι αλήθεια. Δεν είναι για να μας “χαλάει”. Είναι γιατί ποτέ ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από ένα πρόσωπο ή κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση. Κι από την στιγμή που άνθρωποι που έχουν προσφέρει τα πάντα στον Ολυμπιακό, ακόμα και την ίδια τους την ψυχή, Πρόεδροι, παίκτες, κόσμος κ.α. έχουν παραδεχθεί πως “υπεράνω όλων ο Ολυμπιακός”, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βάλει κάποιον πάνω από τον Έφηβο.
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ σε όλους γνωστή. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι το αντικείμενο συζήτησης. Και για να ξεκαθαρίσουμε – άλλη μία φορά – τα πράγματα, δεν θα διαβάσετε εδώ καμία “επίθεση” προς τον Παπαπέτρου, αλλά μία ταπεινή γνώμη που σίγουρα όλοι έχουμε.
Εδώ και μία εβδομάδα ο ίδιος μας έλεγε “όλα πηγαίνουν καλά, είμαστε σε καλό δρόμο κλπ κλπ”. Ακόμα κι αν συνεχίσει στον Παναθηναϊκό, είναι δικαίωμά του, είναι γούστο του και καπέλο του για όποιους λόγους ο ίδιος επιθυμεί. Καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει την συνέχεια της καριέρας του όποια κι αν είναι αυτή. Ναι, ακόμα κι αν πάει στον “αιώνιο” αντίπαλο. Δεν είναι και η πρώτη φορά που γίνεται εξάλλου αυτό. Κι άλλοι παίκτες έφυγαν για την “αιώνια” διαδρομή, αλλά δεν κλάψαμε κιόλας…
Όμως ο Ιωάννης έκανε ένα μεγάλο λάθος. Κι όχι το ότι θα πάει στον Παναθηναϊκό. Είπαμε, δικαίωμά του είναι . Το λάθος και ίσως το μεγαλύτερο “φάουλ” συνάμα ήταν η στάση του απέναντι στους αδελφούς Αγγελόπουλους. Εάν και εφόσον ήξερε από την αρχή τι θα συνέβαινε, έπρεπε να πήγαινε ο ίδιος, αντρίκεια και “παντελονάτα” και να τους έλεγε “κύριοι, ευχαριστώ για την προσφορά που μου κάνατε, σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε για μένα στον Ολυμπιακό αυτά τα χρόνια, αλλά δεν θα την αποδεχτώ για αυτό και για αυτό το λόγο”. Τίμια και αντρίκεια. Τι πιο όμορφο, όσο στενάχωρο κι αν είναι.
Δεν έγινε αυτό όμως. O μάνατζέρ του απλά ενημέρωσε την διοίκηση. Ψυχρά και λακωνικά. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Έπρεπε ο ίδιος, εφόσον οι Αγγελόπουλοι του φέρθηκαν “σπαθί” μέχρι και σήμερα από τη πρώτη στιγμή, να πήγαινε ο ίδιος να το πει. Ακόμη κι όταν συνέχιζαν να τον πληρώνουν όσο ήταν τραυματισμένος – λέμε ένα παράδειγμα. Να ξηγηθεί τίμια. Εφόσον ήταν στον Πειραιά έπρεπε να ξέρει τι είναι αυτό που λέγεται “Πειραιώτικη “ξήγα” και να πήγαινε να το έλεγε στα ίσα. Δεν το έκανε. Αυτό κρίνουμε και όχι το που θα πάει. Κι αυτό είναι πολύ πιο άτιμο από το να πάει ακόμα και στον Παναθηναϊκό.
Όσο για τον κόσμο, είπαμε. Έχουμε δει παίκτες και παίκτες να φεύγουν για τον Παναθηναϊκό. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου μετά από όλα αυτά, δεν είναι παρα απλά “ακόμη ένας”. Κι αυτό ισχύει πάει δεν πάει στον “αιώνιο”. Διότι υπάρχει και κάτι που λέγεται “φιλότιμο”.
