Η είδηση που “έσκασε” εχθές από το ρεπορτάζ του μπασκετικού Ολυμπιακού ήταν η απόκτηση του Γουίλιαμ – Γκος. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτή. Το πρωί της Πέμπτης είχαμε να λέγαμε για την πρώτη μεταγραφή του Ολυμπιακού – και καλώς κάναμε γιατί πρόκειται για εξαιρετικό παίκτη – αλλά οι ειδήσεις δεν σταμάτησαν εκεί. Η πλέον χαρμόσυνη μετά την ανανέωση του Kill Bill ήταν αυτή του Κώστα Παπανικολάου. Του δικού μας “Κωστάκη” που από το 2009 έως σήμερα προβιβάστηκε επάξια σε “Κωστάρα”. Έναν παίκτη που πραγματικά όσοι βλέπουν την “σπυριάρα” και ξέρουν – και όχι μόνο – αντιλαμβάνονται πως αυτός ο παίκτης δεν παίζει να πήγαινε αλλού.
Και που να πήγαινε, όπως λέει κι ο τίτλος δηλαδή ρε φίλε… Ο Κώστας Παπανικολάου έγινε ένα με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μπαίνει και μένει επάξια πλάι στον Σπανούλη και τον Πρίντεζη. Δεν είναι απλά ένα κομμάτι του Ολυμπιακού. Είναι και αυτός ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός του τότε, του τώρα και του αύριο. Της νέας ομάδας που επιθυμεί να χτίσει ο Μπλατ μαζί με τους αδελφούς Αγγελόπουλους και τους παίκτες. Τον “κορμό” και τους καινούριους.
Έτσι λοιπόν κοντά στον “νέο” Γουίλιαμ Γκος, “κούμπωσε” και ο Παπανικολάου την ίδια ημέρα.
Όπως το είπαμε… Που αλλού να πήγαινε δηλαδή αυτός ο παίκτης; Κάποιοι είχαν “κακιώσει” μαζί του όταν έφυγε πρωταθλητής Ευρώπης το 2013 με back2back και τα ρέστα για να αναζητήσει την τύχη του αλλού. Μόνο που αυτό το “αλλού” δεν ήταν οπουδήποτε αλλού, αλλά στην Μπαρτσελόνα και μετά στο ΝΒΑ. Εκεί που κάθε παίκτης έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει τις δυνάμεις του εφόσον του δοθεί η ευκαιρία. Να του κακιώσει άνθρωπος που το παλληκάρι τότε στα 23 του είδε την εξίσου μεγάλη πρόκληση της Μπαρτσελόνα και ακολούθως τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ να του κρούει τη θύρα που θα έλεγε και μία ψυχή;
Δοκίμασε, πήγε, αλλά επέστρεψε. Έλειψε 3 χρόνια από την ομάδα όταν επέστρεψε το 2016 στον Ολυμπιακό. Δεν γύρισε για καμία άλλη ομάδα αλλά μόνο για τον Ολυμπιακό. Και ούτε και έφυγε για να πάει αλλού. Τι να “κακιώσεις” σε αυτόν τον παίκτη όταν νιώθει και γουστάρει και αυτό που κάνει και το σήμα που φοράει. Όσο μικρός και αν ήταν, όσο νεότεροι κι αν ήμασταν κι εμείς βλέποντάς τον είναι σκηνές που λες “αυτός ο παίκτης μόνο εδώ ταιριάζει κουτί”. Και έτσι έιναι. Όχι ότι τον πήραν τα χρόνια, προς Θεού. 27 χρονών είναι αλλά το μέλλον του αποφάσισε ποιο θα είναι. Αυτό που του “πάει”. Ίσως γιατί είναι στιγμές που τον “έφτιαξαν” να γίνει αυτό που είναι. Είναι ίσως το πήδημα στον Θεό που ρίχνει όταν ο Γιώργος Πρίντεζης κάρφωνε το 2012 για το 82-76 (μη ρωτήσει κανείς ποιο ήταν αυτό!!!).
Δείτε εδώ σκηνή! Τριπλέτα που παίζει και σήμερα όπως πριν 6 χρόνια! Ο Παπανικολάου έχει σουτάρει τρίποντο, παίρνει το ριμπάουντ, δίνει στον Πρίντεζη κι αυτός καρφώνει. Την ώρα που ο “Παπ” έχει σηκωθεί στο Θεό για να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα. Γιατί αυτή η φάση ήταν που το “κλείδωσε” οριστικά και “ξήλωσε” τον Παναθηναϊκό από την κορυφή. Στην νέα εποχή ήταν και αυτός!
Που πριν λίγες ημέρες από τότε είχε σηκώσει και την Ευρωλίγκα στην Πόλη. Την ξανασήκωσε στο Λονδίνο. Και πάντα το ίδιο εκφραστικός με αυτή τη φωτογραφία πάνω. Την οποία συγχωρείστε με που την παραθέτω για 170η φορά σε αυτό το σάιτ, αλλά, πιστεύω ταπεινά, πως πρόκειται για μία από τις πλέον εμβληματικές φωτογραφίες του σύγχρονου Ολυμπιακού. Τουλάχιστον – αν θέλετε – εντός συνόρων.
Που να έφευγε τώρα και να πήγαινε ο “Παπ”. Δικό μας παιδί είναι. Ένας από εμάς. Το 16 δηλαδή να μην έγραφε ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ και PAPANIKOLAOU. Και επειδή ήδη είχαμε δει έναν με αυτό το όνομα, ο Κωστάκης που έγινε Κωστάρας με τα χρόνια, ξέρει… Και το απέδειξε και το αποδεικνύει!
