Λίγες ώρες έχουν απομείνει για το τζάμπολ του μεγάλου δεύτερου προημιτελικού κόντρα στην Εφές και οι πρωταγωνιστές, παίκτες, κόουτς αλλά και ο κόσμος είναι έτοιμοι.
Αυτό το άρθρο όμως, απευθύνεται σε εσένα, ναι, σε εσένα που το διαβάζεις, ερυθρόλευκε φίλε, φίλαθλε του Ολυμπιακού σε όποιο μήκος και πλάτος της γης βρίσκεσαι, και γνωρίζεις πολύ καλά για ποιο λόγο όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, είτε είσαι μέσα σε αυτό σωματικά, είτε ψυχικά.
Είναι, γιατί εσύ που ξύπνησες από τα μαύρα ξημερώματα ώστε να εξασφαλίσεις έγκαιρα ένα εισιτήριο, αισθάνεσαι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που θα είσαι ο εκλεκτός απόψε. Έχεις έναν λόγο παραπάνω να περιμένεις αυτό το παιχνίδι.
Ακόμα και εσύ, φίλε που δεν βρήκες εισιτήριο και θα βρεθείς είτε σε καμιά καφετέρια είτε στο σπίτι σου μαζί με καλή παρέα, θα είσαι μέσα μαζί με όλο τον κόσμο. Η φωνή όσων βρεθούν στο ΣΕΦ είναι και δική σου φωνή. Το πάθος της ομάδας, του κόσμου, είναι και το δικό σου. Ίσως αυτό να μην παρηγορεί, εσένα φίλε που δεν κατάφερες να βρεις εισιτήριο, αλλά το ξέρεις πολύ καλά, ότι για εσένα φωνάζει και ο φίλος σου που θα πάει, ο διπλανός και ο από πάνω και από το πλάι…
Είναι ώρα να παραδεχθείς, φίλε Ολυμπιακέ, λίγο πριν ξεκινήσεις για το Σ.Ε.Φ. ή για όπου αποφασίσεις να δεις τον αγώνα, ότι όλα αυτά που θα διαβάσεις πιο κάτω θα περάσουν μπροστά από τα μάτια σου!
Όλοι οι δρόμοι μας οδηγούν εκεί. Στο Ειρήνης και Φιλίας όπου η γενιά του 80’, ειδικά οι γεννημένοι στα μέσα της, «έγιναν» Ολυμπιακοί μέσα σε αυτό το γήπεδο, ή έβλεπαν από την τηλεόραση μεγάλες μορφές. Μορφές όπως ο Ρόι Τάρπλεϊ, ο Αργύρης Καμπούρης, ο Γιώργος Σιγάλας, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Θύμιος Μπακατσιάς, ο «Φαστ» Έντι Τζόνσον, ο ανυπέρβλητος Μίλαν Τόμιτς, ο «ποταμός» Ντέιβιντ Ρίβερς και τόσοι άλλοι, που τους βλέπαμε να κερδίζουν το ένα πρωτάθλημα πίσω από το άλλο, να φτάνουν σε Τελ Αβίβ, Σαραγόσα και τελικά να κατακτούν την Ευρώπη στην Ρώμη το 1997.
Αυτή η γενιά, μαζί με τους υπόλοιπους «παλιότερους» Ολυμπιακούς, μεγάλωσε με αυτές τις μεγάλες στιγμές τις οποίες έβλεπε και ξανάβλεπε συχνά πυκνά σε εκείνες τις βιντεοκασέτες (τις θυμάστε;) που είχαν κυκλοφορήσει από το Τ.Α.Κ. Ολυμπιακός και έδειχναν την Αναγέννηση του Θρύλου (1993), την Καταξίωση του Θρύλου (Τελ Αβίβ 94), την Καρδιά του Πρωταθλητή (Σαραγόσα 95) και την Χρυσή Χρονιά (Ρώμη – Τρέμπλ 1997).
Ζήσαμε όλοι μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ομάδας μας, όταν ο Ολυμπιακός αναμετρήθηκε εναντίον των μεγάλων Σικάγο Μπουλς. Ακόμα και την στιγμή που ο Ολυμπιακός με το τρίποντο του Καρνισόβας πέρασε μπροστά έστω για λίγα δευτερόλεπτα με 3-2, κανείς δε μπορεί να την ξεχάσει!
Μετά την χρυσή εποποιία της δεκαετίας του 90, άρχιζαν οι δύσκολες ημέρες του 2000, όταν ο Ολυμπιακός χάνει τα πρωτεία στην Ελλάδα και την Ευρώπη, χάνει τον Ίβκοβιτς και τον Ιωαννίδη και μεταφέρει την έδρα του στον Κορυδαλλό. Κυρίως αρχίζει να χάνει τον κόσμο του κι αυτό ήταν που «κόστιζε» πάρα πολύ. Οι «πιστοί» που έμεναν στο κλειστό του Κορυδαλλού ήταν λίγοι, ούτε καν οι μισοί από αυτούς που ήταν στο Ειρήνης και Φιλίας…
Όταν η εποχή Κόκκαλη στο μπάσκετ έκλεισε ξεκίνησε μια νέα εποχή, αυτή των αδελφών Αγγελόπουλων. Ο κόσμος είδε… Κατάλαβε… Και σταδιακά επέστρεφε στο πλευρό της ομάδας στην φυσική της έδρα.
Όλοι οι δρόμοι μας οδηγούν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας γιατί τόσα χρόνια ήμασταν δίπλα στην ομάδα και στα εύκολα αλλά κυρίως και στα δύσκολα, όταν βλέπαμε με τις ερυθρόλευκες αδιάφορους περιπατητές ή φιλότιμους παίκτες που έπαιζαν όσο μπορούσαν γιατί παραπάνω δεν μπορούσαν, όταν βλέπαμε την αδικία από διαιτησίες μπροστά στα μάτια μας. Μέσα μας όμως όλοι λέγαμε πως όσο επίπονος και κουραστικός να είναι ο δρόμος προς την δική μας «Ιθάκη», κάποια στιγμή θα γυρίσουμε εκεί και θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Όλοι οι δρόμοι μας οδηγούν εκεί, γιατί είδαμε την ομάδα να αναγεννιέται μέσα από την χλεύη των αντιπάλων της και την απαξίωση πολλών φιλάθλων μας, που στα δύσκολα γύρισαν την πλάτη (ευτυχώς δεν ήταν πολλοί).
Είδαμε την ομάδα να κάνει αργά και σταθερά βήματα προς την κορυφή, αρχικά με την πρώτη της συμμετοχή σε Final Four το 2009, την κατάκτηση του Κυπέλλου ύστερα από 8 χρόνια με πρωτεργάτη τον Παναγιώτη Γιαννάκη και, ακολούθως, την δεύτερη συμμετοχή σε Final Four το 2010. Τι κι αν ηττηθήκαμε εκεί από την Μπαρτσελόνα; Η ομάδα είχε αρχίσει να αλλάζει επίπεδο.
Είδαμε την υπομονή και την στήριξη μας να πιάνει τόπο, όταν ο Ολυμπιακός μας, εφτά δέκατα πριν από το τέλος του αγώνα στην Κωνσταντινούπολη πάτησε γερά στην κορυφή της Ευρώπης μετά από επική ανατροπή και παρέμεινε εκεί για δύο χρόνια.
Είδαμε τους παλμούς μας να αυξάνουν όταν η μπάλα “ξεκόλλαγε” από τα χέρια του Άγιου Γεώργιου Πρίντεζη στις 23 Απριλίου 2015 και κατέληγε στο καλάθι της Μπαρτσελόνα για να “προσγειωθεί” στο Φάιναλ Φορ της Μαδρίτης…
Και απόψε, με αντίπαλο την Αναντολού Εφές, απομένουν δύο ακόμη βηματάκια
Όλοι όσοι βρεθούμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας απόψε μπορούμε να… όχι δεν θα πούμε τίποτα άλλο γιατί συνήθως οι διθύραμβοι έπονται ενός θριάμβου και για να γίνει αυτό πρέπει ο Ολυμπιακός μας να τα δώσει όλα για όλα. Ομάδα και κόσμος να είναι ένα. Όπως συμβαίνει πάντα, άλλωστε. Φωνή με όλη μας την αγάπη, όλη μας την αποφασιστικότητα, όλες τις αναμνήσεις που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας ανεβαίνοντας στα σκαλοπάτια του Σ.Ε.Φ.
Για αυτό πριν το τζάμπολ, σήκωσε το κεφάλι σου στον ουρανό του γηπέδου και κοίτα καλά τα λάβαρα και κλείσε τα μάτια. Από την δεκαετία του 90 και μετά θα δεις κι εσένα πίσω από το ύφασμα. Θα δεις τον δικό σου πάθος και τον δικό σου αγώνα δίπλα στον Ολυμπιακό μας. Θυμήσου τις μεγάλες στιγμές που έβλεπες όταν ήσουν πιτσιρικάκι από την τηλεόραση. Και δυνάμωσε την φωνή σου για να είσαι κι εσύ μέσα στην Ιστορία όταν αυτή ξαναγραφτεί. Αυτό θα κάνεις σήμερα αγαπητέ φίλε.
Και μην ξεχνάτε. Απόψε όλοι θα είμαστε μαζί στο γήπεδο. Μέσα, έξω δεν έχει σημασία. Όλοι μαζί, γερά και Ολυμπιακά.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ ΜΑΣ.
