Το Καραϊσκάκη άνοιξε ξανά τις θύρες του για να υποδεχθεί την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Ωστόσο παρότι το παιχνίδι δεν πήγαινε κατ’ ευχήν για τον Ολυμπιακό, υπήρξαν (και πάλι) αρκετοί που προτίμησαν να αποχωρήσουν πολύ πριν το τελικό σφύριγμα.
Το παρόν κείμενο θα μείνει μακρυά από τα αγωνιστικά της βραδιάς, γιατί ήδη έχουν αναλυθεί αρκετά. Υπήρξε όμως ένα πολύ θλιβερό θέαμα, το οποίο, δυστυχώς, το έχουμε ξαναδει μερικές φορές στο Καραϊσκάκη και δη σε ευρωπαϊκό παιχνίδι.
Ο Ολυμπιακός μέχρι το 88ο λεπτό ήταν πίσω στο σκορ με 0-3 και εύλογα ήταν στενοχωρημένος όλος ο κόσμος. Και αυτοί που παρακολούθησαν το παιχνίδι από κοντά και εκείνοι οι οποίοι το έβλεπαν από την τηλεόραση. Όμως αρκετοί δεν έμειναν μέχρι το τέλος για να δουν έστω πως θα τελείωνε το παιχνίδι και να χειροκροτήσουν την προσπάθεια, όποια κι αν θεωρούσαν πως ήταν αυτή από πλευράς ομάδας. Κι αυτό δυστυχώς είχε ξαναγίνει. Και με την Λιόν το 2005, και με την Μπάγερν Μονάχου, και με την Άρσεναλ.
Είναι μεγάλο λάθος. Είναι αμαρτία. Και για την ομάδα, ή έστω για τον Πάρντο αν θέλετε, ο οποίος μπήκε σαν θηρίο και προσπάθησε μόνος του να δώσει την ώθηση της ανατροπής έστω κι αν αυτό έγινε αργά και τελικά δεν συντελέστηκε. Δεν άξιζε δηλαδή ο Πάρντο ένα χειροκρότημα; Δεν άξιζε έστω ένα χειροκρότημα όλη η ομάδα που ακόμα βρίσκεται στο “άλφα” του ομίλου και έχει άλλα πέντε παιχνίδια – φωτιά; Είναι σωστό να της γυρίσουμε την πλάτη από τα πρώτα… 75 λεπτά; Είναι το πιο μεγάλο κρίμα αυτή η κίνηση. Ακόμη μεγαλύτερο κι από την ήττα που υποτίθεται ότι “τιμωρεί”.
Όμως, έστω κι αν δεχθούμε πως κάποιοι στενοχωρήθηκαν τόσο πολύ που δεν άντεχαν να βλέπουν αυτό που γινόταν μπροστά στα μάτια τους, δεν είναι μεγάλη ασέβεια προς αυτούς που παρέμειναν μέχρι το τέλος και φώναζαν ακόμη και μετά την λήξη του αγώνα; Το σκηνικό με την θύρα 7 που τραγουδούσε κυριολεκτικά δίχως σταματημό και κατ’ επέκτασην όλους τους υπόλοιπους που παρέμειναν πιστοί στην θέση τους, δεν άξιζε ένα γεμάτο Καραϊσκάκη ως τη λήξη;
Και τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό. Καθένας από εκείνους τους φιλάθλους που αποχώρησαν, είχε ένα εισιτήριο. Ένα εισιτήριο το οποίο δεν κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιος άλλος φίλαθλος, είτε από την Αθήνα είτε από την επαρχία και δεν κατάφερε να δει τον Ολυμπιακό που λαχταρούσε. Κι εκείνος που είδε έστω και την ήττα, αλλά έφυγε πολύ πριν το τέλος, ήταν ο τυχερός που είχε εξασφαλίσει είσοδο στο γήπεδο.
Κοντολογίς, τα παιχνίδια τελειώνουν με το σφύριγμα του διαιτητή και έτσι πρέπει να γίνεται και στην εξέδρα. Όπως ακριβώς ακούγαμε τον Ύμνο του Ολυμπιακού, την ιαχή “Ολυμπιακός – Ολυμπιακός” σε όλο το 90λεπτό, αυτό πρέπει να γίνεται από ένα μεγάλο γήπεδο. Στο τέλος της βραδιάς πρέπει να συνειδητοποιούν όλοι πως είναι μεγάλη τιμή να βρίσκεσαι στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Σε αυτή τη διοργάνωση που κάποιες άλλες ομάδες κα κάποιοι άλλοι φίλαθλοι έχουν… ξεχάσει τι χρώμα έχουν τα αστέρια! Ήταν θλιβερή αυτή η εικόνα. Ο Ολυμπιακός σε καμία περίπτωση δεν αξίζει τέτοιες κινήσεις, ότι κι αν γίνεται στα σαλόνια του Champions League.
Eυτυχώς όμως, ο κόσμος που παρέμεινε και μετά το τέλος του αγώνα χειροκρότησε πολύ θερμά την ομάδα κάνοντας το καθήκον του και για εκείνους που εγκατέλειψαν την “μάχη” της κερκίδας νωρίτερα. Ας ελπίσουμε πως στις επόμενες αναμετρήσεις αυτό δεν θα επαναληφθεί.
