H νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ ήταν ξεκάθαρα μία νίκη ποιότητας και δυναμικής του ρόστερ του Ολυμπιακού. Και μπορεί οι Πειραιώτες να μην παίζουν το φοβερό και τρομερό ποδόσφαιρο παλαιότερων χρόνων, επί Μαρτίνς, ωστόσο οι νίκες τρέφουν, πέρα απο βαθμούς και ψυχολογία.
Τα παιχνίδια που έρχονται απο εδώ και πέρα είναι δύσκολα και απαιτητικά. Και στην Ελλάδα(Πρωτάθλημα και Κύπελλο) αλλά και στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν δύο δύσκολα παιχνίδια με την Αταλάντα, που αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να περάσει στην επόμενη φάση του Γιουρόπα θα πολλαπλασιαστούν. Το ρόστερ,λοιπόν, είναι μεγάλο αλλά ο πρώτος που θα πρέπει να το καταλάβει είναι ο ίδιος ο προπονητής.
Τα μεγαλύτερα ερωτήματα και οι προβληματισμοί έρχονται, πιο εύκολα στα δικά μου μάτια, μέσα απο τις νίκες. Ο Μαρτίνς έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο ματς της Κυριακής, αλλά έχει αφήσει και κάποια ερωτηματικά. Οπως πχ για ποιό λόγο έμεινε εκτός αποστολής ο Ρόνι Λόπες. Ενας παίκτης που μετά το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό εξαφανίστηκε για να επανεμφανιστεί στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό όπου μπαίνει αλλαγή, δίνει δύο ασίστ και μετά βλέπει τον εαυτό του εκτός αποστολής με την ΑΕΚ.
Επειτα, υπάρχει το πείραμα Βρουσάι, Ενας παίκτης, προϊόν των ακαδημιών του Ολυμπιακού, που έχει χάσει τη θέση του, και τον ξαναβρίσκουμε σε ρόλο δεξιου μπακ στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό και τον Ανδρούτσο, που υποτίθεται ότι ειναι ο μπακ απ του Λαλά να μένει και αυτός εκτός αποστολής την Κυριακή.
Και βέβαια, μέσα σε όλα έχουμε και τον Ονιεκούρου. Ενας παίκτης-επιλογή του προπονητή που όμως έχει πείσει. Και δεν είναι ότι έχει πάρει μία -δύο ευκαιρίες αλλά πολλές περισσότερες και ΟΛΕΣ τις έχει πετάξει στα σκουπίδια . Ειδικά το τελευταίο κρούσμα με το χαμένο τετ ατετ με τον Τσιντώντα λεει πολλά. Και πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο χειρότερος είναι ο Ραντζέλοβιτς η ακόμα και ο Τσούμιτς.
