Κάθομαι και βλέπω από χτές το Βράδυ όλα τα τεκταινόμενα με την τραγωδία των Τεμπών και πραγματικά σιχαίνομαι,με όλη τη σημασία της λέξης, που ζω σε μια χώρα που όλα γίνονται στην τύχη .
“Πάμε και ότι βγει” με λίγα λόγια. Μία έκφραση που φαίνεται να ακούστηκε λίγο πριν την αναχώρηση του μοιραίου τρένου και που αποτελεί στάση ζωής για την πλειοψηφία των ανευθυνουπεύθυνων στην Ελλαδάρα μας.
Και κοίτα να δείς που για να βγουν όλες οι παθογένειες του συστήματος στα τρένα έπρεπε να γίνει το κακό και να θυσιαστούν στον βωμό της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού αθώες ψυχές.
Για να βγουν όλες οι καταγγελίες στο φως που κάποιες από αυτές ουσιαστικά προειδοποιούσαν ότι θα γίνει κάτι κακό αν δεν αλλάξει κάτι.
Κάποιοι μάλλον ήταν στον κόσμο τους ,δεν έδωσαν ποτέ σημασία και τα αποτελέσματα είναι τραγικά.
Και, αλήθεια, ποιος θα πει σε αυτούς τους χαροκαμένους γονείς, ποιος φταίει που χάθηκαν τα παιδιά τους. Τα καμάρια τους
ΠουΘα το ρίξουμε μόνο στον Σταθμάρχη,που και αυτός έχει σοβαρές ευθύνες αλλά δεν είναι ο μόνος η θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο η μήπως απλά θα πέσουν τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών η θα γεμίσει,για λίγες ημέρες το Facebook με μηνύματα αγάπης, πόνου, και μετά θα χωθούμε όλοι στην καθημερινότητα μας ξεχνώντας τι έγινε μέχρι την επόμενη τραγωδία η ότι άλλο μας σερβίρουν για να ασχολούμαστε και να αποχαυνωνομαστε.Επειδή έτσι γουστάρουν κάποιοι.
