Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018! Ξημέρωσε επιτέλους η ημέρα που πάντα ήταν είναι και θα είναι πάντα ξεχωριστή για εμάς. Για όλους μας και φυσικά για τον Ολυμπιακό μας. Είναι η ημέρα που ο αγωνιστικός χώρος θα κυριαρχεί με το χρώμα που από μικροί μάθαμε πως “δεν ταιριάζει”! Το ερυθρόλευκο με το πράσινο. Όσο όμως κι αν δεν ταιριάζει, είναι πραγματικά ευλογία να ζεις με την ψυχή σου ακόμη ένα μεγάλο ντέρμπι που έρχεται ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Το ντέρμπι των αιωνίων. Η μητέρα των μαχών όπως έχει χαρακτηριστεί εδώ και πολλά χρόνια, το «αιώνιο» ντέρμπι ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Σαν Ολυμπιακοί έχουμε γράψει πάμπολλες φορές ότι τον Παναθηναϊκό εμείς τον θέλουμε δυνατό. Είναι επιθυμία όλων μας. Γιατί μόνο με έναν δυνατό Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός γίνεται ακόμη πιο δυνατός, ακόμη πιο καλός. Ο “αιώνιος” εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας, γεγονός που έχει καταστήσει αυτή τη περίοδο ως μία από τις χειρότερες της ιστορίας του. Μη ξεχνάμε πως είχε σχεδόν φτάσει στο χείλος του γκρεμού και οι “διοικήσεις” του έκαναν κάθε φιλότιμη προσπάθεια να τον… βοηθήσουν να κάνει το βήμα… μπροστά (στο γκρεμό)!
Αλλά…
Υπάρχει ένα τεράστιο “αλλά”!
Κλείνουμε τα μάτια κι ακόμα βλέπουμε… Βλέπουμε τα πάντα, βλέπουμε τα δικά μας ντέρμπι. Που δεν χρειάζεται ούτε να τα δεις σε στιγμιότυα, ούτε στα γιουτιούμπια γιατί πολύ απλά τα είδες και τα ξαναείδες και σου έχουν χαραχτεί στη μνήμη! Σκηνές από την όμορφη ποδοσφαιρική παιδική μας ηλικία. Οι παλιότεροι θα “βλέπουν” ακόμα τον Υφαντή, τον Κρητικόπουλο, τον Υβ, τον Ρομαίν, τον Δεληκάρη να “γράφουν” τα γκολ τους απέναντι στον Παναθηναϊκό. Όσο για την “προνομιούχο” γενιά των 30βάλε που έζησε και “πέτρινα” χρόνια και τις χρυσές εποχές των ντέρμπι, τι να πρωτοθυμηθεί! Που ακόμα και στα “πέτρινα” χρόνια ήταν στην συντριπτική πλειονότητα “βαμμένα κόκκινα” ντέρμπι; Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Λάγιος και πιο μετά Προτάσωφ, ο Αλέκος, ο μεγάλος Αρχηγός Τζόλε, ο Ίβιτς, ο ανεπανάληπτος Καραπιάλης, του οποίου η φιγούρα να κάνει τη λόμπα και τη μπάλα να κατεβαίνει… δύο χρόνια για να πέσει στα δίχτυα του Βάντσικ; Μήπως να θυμηθούμε τον Μέγα Μάγο Ζιοβάνι με τα “ζογκλερικά” του, τον Στέλιο το Γιαννακόπουλο, τον “Ιέρο”, τον Ριβάλντο με τη φαουλάρα του, τον Μιχάλη Κωνσταντίνου να “ξεπληρώνει” κάτι χρωστούμενα… Παραπέρα βρίσκουμε στο μυαλό μας τον Ντάρκο, τον Μήτρογλου με το γυριστό του, τον Κέβιν και τον Ραφίκ να επαναφέρουν τον Ολυμπιακό στο θρόνο του Πρωταθλητή μετά από απουσία ενός έτους (2011), τον Τζαμέλ Αμπντούν να “κλειδώνει” το επόμενο και μάλιστα εκτός έδρας… Mέχρι τις γκολάρες του Καμπιάσο, του Μποτία, του Ιντέγε… Και φτάνουμε στο σήμερα!
Και φέτος έχει κάμποση από την παλιά του αίγλη, αφού ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην είναι με τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, αλλά σίγουρα δεν παύει με την μέχρι τώρα πορεία του να χρειάζεται προσοχή ακόμα μεγαλύτερη.
Και πρέπει όλα να γίνουν σωστά σήμερα για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Ολυμπιακός μας νίκησε τελευταία φορά τον Παναθηναϊκό. Επομένως, στον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς έλαχε αυτή η πρόκληση να αλλάξει αυτή την αρνητική παράδοση. Και ο κόσμος το θέλει πάρα πολυ και φάνηκε την Πέμπτη.
Νίκη και μόνο Νίκη. Και πανηγυρισμοί με την καρδιά μας. Πρόκειται για τον δικό μας «αιώνιο» αντίπαλο. Είναι ντέρμπι. Η φανέλα απάνω από τη μία πλευρά έχει τον δαφνοστεφανωμένο και από την άλλη το τριφύλλι. Είναι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
