Το να χάσεις ένα παιχνίδι δεν είναι κακό. Το να σε κλέψουν,όμως, σαν το Casa di papel , πονάει. Και πονάει σε μεγάλο βαθμό . Διότι ο καλύτερος φετινός Ολυμπιακός σε Ελλάδα και Ευρώπη έχασε ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε να χάσει ελέω διαιτησίας.
Ξέρω. Θα με πείτε κλαψιάρη ,ψευτοαδικημένο και τέτοια όπως τα ακούω και στην εκπομπή του ραδιοφώνου ,αλλά το Τσάμπιονς Λιγκ σήμερα ξεφτιλίστηκε από τη διαιτησία του Μανθάνο και το VAR.
Και είναι τρομερό μία ομάδα να σπρώχνεται να κερδίσει χωρίς να είναι καλύτερη. Γιατί αν μου πείτε ότι οι Γάλλοι ήταν καλύτεροι από τον Ολυμπιακό ,συμπαθάτε με , αλλά θα πάρω τα βουνά.
Το μόνο ψεγάδι που μπορώ να βρώ στην ομάδα είναι στη διαχείριση από τον Μαρτίνς από το 2-1 και μετά. Αν και με το 2-1, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να είναι καβάλα στο άλογο της πρόκρισης, η αλλαγή, ειδικά του Σουντανί έπρεπε να είχε γίνει πιο γρήγορα. Διότι ο Αλγερινός έδωσε ζωή στην επιθετική γραμμή της ομάδας ενώ για να τα λέμε όλα, οι Μαρσεγιέζοι ήταν και κωλόφαρδοι, μετά συγχωρήσεως, στο σουτ του Σισέ στο 90 μετη μπάλα να χτυπάει πάνω στον Τσαρ.
Εν κατακλείδι, ο Ολυμπιακός προηγήθηκε άνετα με τη γκολάρα του Καμαρά, έκανε τη Μαρσέιγ να φαίνεται κακή ομάδα, αλλά στην επανάληψη, η χαζομάρα του Σισέ να κάνει πέναλτι χαζό στον Τοβέν και η ανακάλυψη του VAR και τον Μανθάνο στο πέναλτι- που είναι εκτός περιοχής- έκαναν τη δουλειά για τους Γάλλους που είπαν Μερσί με τα πέναλτι του Παγιέ.
Φυσιολογικά, η Μαρσέιγ δεν γλιτώνει στην Αγγλία, ενώ ο Ολυμπιακός μπορεί και πρέπει να κερδισει την Πόρτο. Ολα πια είναι στα πόδια του.
