Η Ρεάλ κατέκτησε το 14ο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της με ένα κυνικό τρόπο και να που μετά τον Μουρίνιο έρχεται ένας ακόμα προπονητής, ο Αντσελότι ,που κατακτά ευρωπαικό τρόπαιο χωρίς η ομάδα του να παίξει σούπερ ποδόσφαιρο.
Με λίγα λόγια δικαιώνεται, όσο και αν φαίνεται αντιποδοσφαιρικό, η λογική του οι τελικοί κερδίζονται και δεν …παίζονται. Και δύο από τους πιστούς του δόγματος αυτού κατέκτησαν ο με ν Μουρίνιο το κόνφερενς, ο δε Αντσελότι το Τσάμπιονς Λιγκ.
Και ίσως επίσης δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιταλός έγινε ο πρώτος προπονητής σε κατακτήσεις του θεσμού με τέσσερα, αλλά και ο Μουρίνιο έγινε μόλις ο τρίτος προπονητής που κατακτά τρία διαφορετικά ευρωπαικά τρόπαια.
Οσον αφορά στον τελικό μπορεί ο Κουρτουά να αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα, αλλά όλη τη…βρωμοδουλειά την έκανε ένας Ουρουγουανός , ο Φεντερίκο Βαλβέρδε που ίσως και να αδικείται τελικά.
Διότι ήταν αυτός που γινόταν τέταρτος χαφ ,βοηθώντας τόσο στην αλληλοκάλυψη στην άμυνα όσο και βγαίνοντας πρώτος στην μετάβαση προς την επίθεση. Ηταν αυτός που έδωσε την ασίστ για το γκολ του Βινίσιους που πολλοί λένε ότι ο ίδιος απλά σούταρε παράλληλα και έτυχε να βρεθεί ο Βραζιλιάνος στην πορεία της μπάλας, αλλά δεν είναι έτσι. Ο Ουρουγουανός, μη έχοντας άλλες δυνάμεις, σουτάρει παράλληλα, αλλά νωρίτερα έχει δεί τον Βίνι που έχει κάνει την κίνηση, ελπίζοντας, απλά ,να μην είναι οφσάιντ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Πέρα, ωστόσο απο τον Βαλβέρδε δεν μπορούμε παρά να ευχαριστήσουμε τον Μεγαλοδύναμο που μας έχει δώσει την ευκαιρία να βλέπουμε δύο ποδοσφαιριστές, πραγματική επιτομή των ποδοσφαιριστών που δεν βάζουν τον εαυτό τους πάνω απο την ομάδα. Λούκα Μόντριτς ο ένας, με αστείρευτη δύναμη-τεχνική και χαρακτήρα, όντας στα 36, και τον Τόνι Κροος που είναι εξαιρετικά αθόρυβος στο παιχνίδι του αλλά τόσο “άρρωστα” ουσιαστικός. Αμφότεροι είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για την ομάδα τους και πραγματικά είναι ευλογία για τον Αντσελότι να έχει τέτοια όπλα στη φαρέτρα του.
