99 χρονών λοιπόν ο Εφηβος. Η ομάδα της καρδιάς μας. Η ομάδα που μπορεί να μας καθορίσει πολλές φορές τα συναισθήματα μιας ολόκληρης ημέρας. Να μας κάνει να περπατάμε υπερήφανοι μετά από μία μεγάλη νίκη η λυπημένοι μετά από μία ήττα. Γυναίκα μπορείς να αλλάξεις, αυτοκίνητο στάνταρ, ομάδα …ΠΟΤΕ..Ενα όμως τεράστιο θέμα είναι το πως μεταλαμπαδεύεται αυτή η αγάπη και αυτό το πάθος.
Στη δικιά μου περίπτωση υπεύθυνος που έγινα Ολυμπιακός ήταν ο Πατέρας μου. Ο Γιάννος μου. Ηταν εκείνος που με πήγε για πρώτη φορά γήπεδο, ήταν εκείνος που μου έμαθε όλα τα Ολυμπιακά ιδεώδη ,ήταν εκείνος που μπορούσε να μου μιλάει ατελείωτες ώρες για τον Μουράτη, τον Ρωσίδη, τον Αγγελή, τον Ζαντέρογλου, τον Πολυχρονίου, τον Σιδέρη ,τον Υφαντή και άλλους Γίγαντες της Ερυθρόλευκης ιστορίας. Ιστορίες ντέρμπι, ιστορίες μεγάλων αγώνων, το Βαλκανικό κύπελλο, ο πρώτος ευρωπαικός αγώνας με τη Μίλαν,το παιχνίδι με τη Σάντος και το γνωστό τραγούδι, ο ύμνος …Ολυμπιακέ μεγάλε-Ολυμπιακέ τρανέ που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ…
Για ταξίδια που έκανε για να δεί την ομάδα σε όλη την Ελλάδα σε δύσκολες εποχές και σε κάθε μια από αυτές τις ιστορίες φαινόταν έντονη η συγκίνηση του. Μνήμες…Ολυμπιακές. Μνήμες που είχε ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής του, όταν τον επισκέφτηκε στο σπίτι ο Γ.Γ των Παλαιμάχων Αντώνης Γλύκας και του έκανε δώρο το λάβαρο των βετεράνων της ομάδας. Τραγούδησαν μαζί τον πρώτο ύμνο “φτερά στα πόδια ,καρδιά μες στα στήθια που γραψαν Θριάμβους σαν παραμύθια….” Φοβερές στιγμές…
https://www.youtube.com/watch?v=1NMnxC_reqY
Θυμάμαι έντονα το 2003 όταν είχε υποστεί έμφραγμα.. Ο Ολυμπιακός έπαιζε αγώνα στη Θεσσαλονίκη. Δύσκολες στιγμές. Και μέσα στον πανικό, έχοντας βρεί τις αισθήσεις του, με ρωτάει…Κερδίσαμε; Ποιος έβαλε τα γκολ; Και όταν του είπα τα ευχάριστα μου είπε..”Αντε γιατί το είχα άγχος”.
Aυτός είναι ο Ολυμπιακός. Είναι μία …τρέλα, μία αρρώστια ένα πάθος ανεξάντλητο….. Για αυτό Πατέρα σε ευχαριστώ που με έκανες Ολυμπιακό.
