Ελλάδα! Η χώρα του αποτελέσματος. Η χώρα του ..στα λεγα, η χώρα των “ειδικών” αλλά παντελώς άσχετων .Η χώρα των οπαδών της νίκης και του εξευτελισμού σε μία ήττα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Η νίκη επί της Βαλένθια έφερε χαρά και έτσι έπρεπε. Αλλά το πως ο αρχικός σκεπτικισμός έχει μετατρέψει ,εκ του αποτελέσματος ,τον συμπαθή Κεμζούρα σε νέο Φίλ Τζάκσον ,σόρι, αλλά με ξεπερνάει.
Και βέβαια, δεν φταίει ούτε ο μπασκετικός οργανισμός Ολυμπιακός, ούτε ο ίδιος ο Κεμζούρα, ούτε ο κόσμος που διαβάζει διάφορα και δουλειά του είναι να πηγαίνει στο γήπεδο και να στηρίζει την ομάδα με όλη τη δύναμη της “Ερυθρόλευκης” ψυχής του.
Διαβάζω, ακούω ύμνους για τον Κεμζούρα μετά από μόλις ένα ματς στην άκρη του πάγκου. Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι που τον υμνούν είναι αυτοί που τον κοίταγαν και τον έκριναν με σκεπτικισμό και έλεγαν ως άλλοι “Αινστάιν”..”Καλά..Με τον Κεμζούρα θα πάει ο Ολυμπιακός;Λευκή πετσέτα ρίχνουν οι Αγγελόπουλοι”. Μετά το +26 το μπιφτέκι άλλαξε . Ξέχασαν τον Μπαρτζώκα , τον Σκοτ Σκάιλς και δεν ξέρω ποιον άλλο και άρχισαν τα “οι παίκτες θέλουν Κεμζούρα και το ένα και το άλλο και ο Ολυμπιακος παίζει το μπάσκετ που είχε συνηθίσει παλιά” λές και ο καημένος Λιθουανός ήταν στον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου ή του Μπαρτζώκα.
Για να πω την αμαρτία μου,αυτή τη στιγμή προτιμώ τον Λιθουανό από οποιονδήποτε στον πάγκο του Ολυμπιακού. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι πολύ σοβαρός στις απόψεις του και τη δουλειά του, ζεί το παιχνίδι και κυρίως θέλει να πετύχει και όποιος διαβάζει πίσω από τις δηλώσεις του στην προηγούμενη media day το καταλαβαίνει.
Kαι βέβαια, για τον Θεό όμως, ο Κεμζούρα δεν ήταν πάντα βοηθός. Εχει πάρει και μετάλλιο με την Λιθουανία το 2010 στο Μουντομπασκετ και σίγουρα δεν είναι άπειρος.
Αυτό που με τρομάζει είναι τι θα συμβεί σε ενδεχόμενη αποτυχία . Το πως θα αντιμετωπιστεί ο Κεμζούρα απο τους ..αδηφάγους “ειδικούς” .Που απο προπονητάρα και coach changer κάτι θα βρούν να του προσάψουν. Προσωπικά του εύχομαι του ανθρώπου να πάει μέχρι τέλος την ομάδα κααι να την κρατήσει ψηλά, να έχει γερό στομάχι και να πιστέψει στις δυνατότητες του. Το ματς με την Βαλένθια είναι εφαλτήριο και όλος ο οργανισμός πρέπει να “πατήσει” εκεί.
