Στην αρχή του αγώνα χειροκροτήθηκε. Και ο ίδιος ανταπέδωσε. Στην πραγματικότητα όμως, είχε τα “κότσια” και τα “παντελόνια” να αποδειξει ότι αυτό το χειροκρότημα το άξιζε;
Η απάντηση είναι όχι. Μπορεί να πρόσφερε πάρα πολλά στον Ολυμπιακό όταν φόρεσε τη φανέλα του και έφτιαξε το ονοματάκι του, αλλά πλέον, με βάση τα όσα έκανε χαρακτηρίζεται πλέον ως “αντίπαλος” και τίποτα άλλο για τον Ολυμπιακό.
Όταν γράφεις ιστορία με μία ομάδα και είσαι μέρος της, εσύ επιλέγεις πως θα βάλεις τον επίλογο. Και ένας επίλογος δεν είναι απαραίτητο να μπαίνει ΜΟΝΟ αν επιλέξεις να αποχωρήσεις από την ομάδα αυτή. Όταν είσαι κομμάτι της, αυτό θα σε “δεσμεύει” για όλη σου τη ζωή. Κι άλλοι παίκτες, ακόμα καλύτεροι από τον κύριο της φωτογραφίας, μέχρι και σήμερα, μετά από πάρα πολλά χρόνια και ως βετεράνοι εξακολουθούν να ΣΕΒΟΝΤΑΙ τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Άλλοι πάλι, ενώ χειροκροτούνται στην αρχή, επιλέγουν να κάνουν σαν παλαβοί στην διάρκεια του αγώνα και στο τέλος του, δίχως ίχνος σεβασμού απέναντι στον ισχυρότερο κριτή της Ιστορίας της ομάδας. Τον κόσμο.
Δεκτό. Είσαι παίκτης, παίζεις για την ομάδα σου ως επαγγελματίας. Αλλά να πανηγυρίζεις κιόλας ρε Κώστα; Όχι απλά επειδή με ένα σου σουτ νικάς την ομάδα που σε ανέδειξε, αλλά επειδή μία τουρκική ομάδα νικάει μία ελληνική μέσα στην Ελλάδα;
Οποιος δεν σέβεται, φροντίζει ο ίδιος να “διαγράφεται” από τα κιτάπια ως παρουσία και όχι ως όνομα. Το όνομά του θα βρίσκεται μεταξύ αυτών που έγραψαν την ιστορία όταν αυτή γράφτηκε. Η παρουσία του όμως, διαγράφεται. Γιατί έτσι το επέλεξε ο ίδιος…
