Επιτέλους. Ξημέρωσε η μέρα του μεγάλου ημιτελικού. Του ημιτελικού που θα δείξει αν ο Ολυμπιακός μας θα βρεθεί στον μεγάλο τελικό ή… φτου και μακριά από μας…
Είναι ημέρα περίεργη η σημερινή γεμάτη ανάκατα συναισθήματα και γεμάτη σκόρπιες αναμνήσεις που δεν μπορείς να τις βάλεις σε μία σειρά.
Ακούγοντας ΤΣΣΚΑ έρχονται στο μυαλό τόσες όμορφες στιγμές. Το Λονδίνο, η Μαδρίτη και η κορωνίδα όλων, το πεταχτάρι του Πρίντεζη το 2012 στο ίδιο γήπεδο που σήμανε την επιστροφή του Ολυμπιακού στον θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι η φωνή του Γιώργου Λημνιάτη όταν έβαζε ο Πρίντεζης εκείνο το καλάθι που μπορούσες ξεκάθαρα να καταλάβεις ότι είχε δακρύσει όπως είχαμε κάνει όλοι…
Η αγάπη προς την ομάδα μπάσκετ είναι ξεχωριστή. Ειδικά για όλους εμάς, που γεννηθήκαμε την δεκαετία του 80′ και την είδαμε στις αρχές του 90′ να φτάνει στις κορυφές της Ευρώπης και να παίζει μάλιστα και με τους Σικάγο Μπουλς στο “μορφής” διηπειρωτικό.
Παιδάκια ακόμη ήμασταν όταν βγαίναμε στην Ομόνοια και το Πασαλιμάνι να πανηγυρίσουμε για τις προκρίσεις σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα, παιδάκια ήμασταν πάλι όταν κάηκαν οι δύο αυτές περιοχές μετά το ευρωπαϊκό της Ρώμης το 1997.
Είναι βέβαια και όσα περάσαμε τα δύσκολα “πέτρινα” μπασκετικά χρόνια, μέσα στα οποία η ελπίδα είχε χαθεί. Έρχεται στο μυαλό το 2006, επί Καζλάουσκας, όταν ο Ολυμπιακός προσπαθούσε δειλά δειλά να κάνει τα πρώτα βήματα επιστροφής. “Θρύλε γερά να πάμε στην Τσεχία και να σηκώσουμε το ευρωπαϊκό, όπως το 97 στη Ρώμη που με έκανες να τρελαθώ” τραγουδούσε ο κόσμος στο Ειρήνης και Φιλίας βλέποντας τον Λιούις, τον Έντι, τον Βασιλόπουλο, τον Μπάρλο, τον Σχορτσανίτη να κάνουν την δική τους προσπάθεια να φέρουν την ομάδα σε ένα Final Four… Όμως το Final Four δεν ερχόταν… Ούτε εκείνο, ούτε το επόμενο, ούτε το παραεπόμενο.
Μακρινό μοιάζει εκείνο το καταρραμένο 2009 στο Βερολίνο αλλά και το 2010 στο Παρίσι. Ο Ολυμπιακός είχε ανέβει επίπεδο επιστρέφοντας στα Final Four αλλά δεν έφτανε. Κατόπιν εορτής βλέποντάς το, εκείνος ο “τοίχος” που λεγόταν Μπαρτσελόνα το 2010 ήταν αδύνατο να νικηθεί στον τελικό…
Και ήρθε το 2012, στο γήπεδο που ο Ολυμπιακός θα παίξει απόψε με την ίδια ομάδα για τον ημιτελικό. Έτος που άλλαξαν τα πάντα. Έτος που δικαιώθηκαν όλοι όσοι δεν γύρισαν την πλάτη στην ομάδα όταν παρέπαιε ή βολόδερνε με κάτι… Χόσκιν, κάτι Νόρντγκααρντ, κάτι Όβτσινα, κάτι Φρίτζι, κάτι Κόλιεβιτς και κάτι Ποστέλ… Άλλαξε όλη η ιστορία και ο Ολυμπιακός κέρδισε ξανά αυτό που είχε χάσει από το 1997, και μαζί τον σεβασμό των αντιπάλων του.
Να μαστε λοιπόν απόψε πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Η ομάδα είναι στο Final Four! Είναι στις τέσσερις καλύτερες της Ευρώπης και μπορεί να πάει στον τελικό! Όλα τα γράφει η μοίρα. Αυτή η πανούργα μοίρα που μας άλλαξε τη ζωή δίπλα στον Έφηβο μέσα σε 7 δέκατα του δευτερολέπτου. Αυτή θα μας καθορίσει και απόψε τι θα γίνει! Εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δώσουμε το 1000% στο γήπεδο, στην εξέδρα και όσοι δεν καταφέραμε να βρεθούμε στην Κωνσταντινούπολη, να στείλουμε την θετική μας ενέργεια στα παιδιά του Γιάννη Σφαιρόπουλου.
Ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει για να μείνει στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης! Το ξέρουμε ότι είναι δύσκολο αλλά ξέρουμε και ότι μπορεί. Γιατί έχει την καρδιά του πρωταθλητή… Πολύ περισσότερη καρδιά από τις άλλες ομάδες…
Κλείνουμε λοιπόν τα μάτια και φανταζόμαστε τις όμορφες στιγμές, που είναι βέβαιο ότι τις θυμούνται και όλοι όσοι πρέπει να τις θυμούνται για να τις κάνουν οδηγό για σήμερα. Αυτοί που ήταν στην Πόλη τότε και στο Λονδίνο… Τις έχουμε ανάγκη γιατί οι παίκτες που τις έζησαν μπορούν να τις κάνουν οδηγό για τους υπόλοιπους ώστε να αρχίσουν κι εκείνοι να χτίζουν τις δικές τους στιγμές.
Πάμε λοιπόν… Για την Ιστορία σου, για τον Θρύλο σου, για τον κόσμο σου!
Καλή επιτυχία Θρύλε μας!
