Γίνεται χαμός στο Facebook με τα διάφορα Challenge για την πεντάδα παικτών που μας συγκίνησαν, μας έκαναν να φωνάξουμε, να βγάλουμε τα λαρύγγια μας, να τρελαθούμε. Με αφορμή αυτή την ευκαιρία κι αφού έχουμε το βήμα του σαιτ θέλω να μοιραστώ μαζί σας δύο στιγμές που πραγματικά οχι απλά έκλαψα, αλλά βαλάντωσα στο κλάμα με αφορμή παίκτες του Ολυμπιακού του παρελθόντος.
Η πρώτη περίπτωση ήταν όταν ο Νίκος Σαργκάνης έφυγε από τον Ολυμπιακό. Διαβάζοντας και μαθαίνοντας τα πράγματα από τις εφημερίδες, η φυγή του “Φάντομ” για τον αιώνιο αντίπαλο ,μαζί με τον Βαμβακούλα, ήταν μία απο τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου σαν οπαδός . Για ένα παράξενο λόγο δεν είχα πειραχτεί τόσο από το “αντίο” του “Τιραμόλα” όσο του Σαργκάνη. Ενας παίκτης που στα μάτια ενός 10 χρονου έμοιαζε ήρωας, έφευγε για να πάει στον Παναθηναϊκό, τον εχθρό, που στερούσε απο την ομάδα μου Πρωταθλήματα που τα άξιζε και για να γίνει ακόμα μεγαλύτερος έπαιρνε τους καύτερους απο την ομάδα μου. . Κάτι που είχαν κάνει Κυράστας και Γαλάκος, αλλά και ο Δεληκάρης κάποια χρόνια πίσω . Και λίγο καιρό μετά έπιασε το πέναλτι του Φούνες στον τελικό του Κυπέλλου ,το πανηγύρισε, ειπώθηκαν πράγματα και από τότε πέρασε για μένα αλλά και για μεγάλο κομμάτι του κόσμου στο άλλο άκρο. Δεν ξέρω αν ο Σαργκάνης μετάνιωσε ή όχι που αποχώρησε αλλά το παιδικό μου “τραύμα” είχε μείνει και ήταν κάτι που του εξομολογήθηκα όταν είχε έρθει καλεσμένος σε μία εκπομπή του Αντώνη Γλύκα στο ΑΡΤ.
Οταν του εξιστορούσα τα γεγονότα ήταν φανερό ότι δεν ένιωθε άνετα. Για μένα, όμως, ήταν μία φοβερά έντονη στιγμή , πέρα από την πρώτη συγκίνηση όταν ο Πατέρας μου και ο ξαδερφός μου με πήγαν πρώτη φορά στο γήπεδο Καραϊσκάκη σε ηλικία 8 ετών.
Η δεύτερη φορά ήταν όταν έφυγε ο Ντέταρι. Εχουν περάσει παικταράδες στον Θρύλο ,αλά για μένα ο Λάγιος ήταν κάτι άλλο. Μέχρι και τα μαλλιά μου ξανθά ήθελα να βάψω. Τον Μαγυάρο τον θυμόμουν απο το Μουντιάλ του 1986, στα όργια του Ντιέγκο με την Αργεντινή, αλλά και από ότι λίγο μπορούσαμε να μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ. Οταν ηρθε στην Ελλάδα, ο Πειραιάς κάηκε. Καλά έγραψε κάποιος πως αν έβαζε για πρωθυπουργός έβγαινε με μεγαλύτερο ποσοστό απο αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981. Κάψα μεγάλη ο “Λάγιος ο Θεός -Λάγιος Ισχυρός -Λάγιος αθάνατος ελέησων ημάς. Ας όψονται όμως τα γεγονότα κα η “Εξυγίανση” εκείνης της εποχής. Πρόλαβε όμως να χαρίσει μερικές ανεπανάληπτες ραψωδίες εντός γηπέδου. Κορυφαία η κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στον ΟΦΗ. Τι ματς θεέ μου. Ο κόσμος μπήκε μέσα μετά το σοου του Λάγιος (2 γκολ) και του πήρε μέχρι και το εσώρουχο, που λεει ο λόγος. Ενθύμιο έμεινε ένα μικρό κομμάτι της φανέλας του από ότι έμεινε. Οταν αποχώρησε για την Ιταλία, ήταν σαν κάτι να άδειασε μέσα μου. Θυμάμαι τον Πατέρα μου να μου λεει τότε: “Μη στεναχωριέσαι. Αχ και να ξερες πόσοι έχουν φύγει αλλά ο Ολυμπιακός είναι πάντα εκεί. ” Και είχε δίκιο. Οταν είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από το Ντέταρι με την ευκαιρία του ερχομού του στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια (τον είχε φέρει ο Παχατουρίδης) στο τετ α τετ που είχαμε όταν του έφερα στην μνήμη το παιχνίδι με τον ΟΦΗ ,η συγκίνηση του ήταν απίστευτη. Πόσο άδικο για αυτόν τον παίκτη να μην πάρει ένα τίτλο Πρωταθλητή.
