Η ημέρα που ξημέρωσε σήμερα, ήταν, είναι και θα είναι πάντα ξεχωριστή για εμάς. Για τον Ολυμπιακό μας και για τον κάθε φίλαθλό του σε αυτή τη γή. Είναι η ημέρα που στον αγωνιστικό χώρο τα ερυθρόλευκα κοντράρονται με τα πράσινα. Με άλλα λόγια, το μεγάλο ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Η μητέρα των μαχών όπως έχει χαρακτηριστεί εδώ και πολλά χρόνια, το “αιώνιο” ντέρμπι ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Σαν Ολυμπιακοί έχουμε γράψει πάμπολλες φορές ότι τον Παναθηναϊκό εμείς τον θέλουμε δυνατό. Είναι επιθυμία όλων μας. Γιατί μόνο με έναν δυνατό Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός γίνεται ακόμη πιο δυνατός, ακόμη πιο καλός. Οι “αιώνιοι” αντίπαλοι μας διανύουν μία από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας τους, με πολλά οικονομικά προβλήματα, με προσφυγές παικτών, με τους φίλους της ομάδας να είναι πολύ απογοητευμένοι και με μία “διοίκηση” η οποία τον έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού και κάνει κάθε προσπάθεια να τον… βοηθήσει να κάνει ένα βήμα… μπροστά!
Αλλά…
Υπάρχει ένα τεράστιο “αλλά” το οποίο έχει αποδειχθεί πάντα σε αυτά τα παιχνίδια. Με το σφύριγμα του διαιτητή, δεν ισχύει τίποτα. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, τα προβλήματα για 90 λεπτά σταματούν και το ντέρμπι ξαναγίνεται ντέρμπι. Από αυτά που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί και για αυτό το λόγο ακριβώς λέγεται “ντέρμπι”. Αγώνας αμφίρροπος. Ίσως φαντάζει κάπως οξύμωρο, αλλά έχουμε φτάσει σε σημείο οι Ολυμπιακοί να δείχνουν μεγαλύτερο σεβασμό στον “αιώνιο” αντίπαλο από ότι εκείνοι που τον διοικούν. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αυτό το ντέρμπι είναι το δικό μας, το παντοτινό ντέρμπι. Που κάθε χρόνο θα περιμένουμε με ξεχωριστή αγωνία ότι και αν συμβαίνει, σε όποια θέση κι αν βρίσκεται ο Ολυμπιακός, σε όποια θέση κι αν βρίσκεται ο Παναθηναϊκός.
Πολλοί αναρωτιούνται αν τυχόν σήμερα ο Ολυμπιακός πετύχει ένα γκολ, δύο γκολ, αν φτάσει στην νίκη, αν θα πρέπει να πανηγυρίσουν. Αν θα πρέπει να χαρούν με την εικόνα που έχει ο Παναθηναϊκός.
Η απάντηση είναι μία. Ασφαλώς και πρέπει να πανηγυρίσουμε, ασφαλώς και πρέπει να χαρούμε. Πρόκειται για τον δικό μας “αιώνιο” αντίπαλο. Αν σκεφτούμε ότι πρέπει να “λυπηθούμε” ή οτιδήποτε άλλο, τότε την πατήσαμε. Και αν στραβώσει κάτι, ο Ολυμπιακός μας χάνει πολύ περισσότερα από ένα παιχνίδι. Είναι ντέρμπι. Η φανέλα απάνω από τη μία πλευρά έχει τον δαφνοστεφανωμένο και από την άλλη το τριφύλλι. Είναι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΌΣ.
Το πραγματικό μας μεγάλο ντέρμπι ασχέτως καταστάσεων που επικρατούν στον αντίπαλο. Δηλαδή με αυτό το σκεπτικό, σε όλα τα “πέτρινα” χρόνια θα έπρεπε ο κόσμος του Ολυμπιακού να είχε γυρισμένη την πλάτη και να μην ασχολιόταν; Ή μήπως ήταν λιγότερο οδυνηρή η ήττα στον πρώτο γύρο φέτος από τους “πράσινους” στην Λεωφόρο. Μιλάμε για ντέρμπι. Συνεπώς, εμείς το αντιμετωπίζουμε σαν ντέρμπι. Πιθανώς αυτοί που διοικούν τον Παναθηναϊκό να μην το βλέπουν έτσι, αλλά εμείς το βλέπουμε και θα το βλέπουμε πάντα. Οι παίκτες του “αιώνιου” μπορεί να μην έχουν την ίδια αξία με τα παλιότερα χρόνια, όμως η νίκη έχει την δική της ξεχωριστή και μοναδική αξία. Κι αυτή θέλουμε. Κι αυτή πρέπει να διεκδικήσει ο Ολυμπιακός μας σήμερα πάση θυσία. Ντέρμπι που οφείλουν όλοι να το αντιμετωπίσουν με την δέουσα σοβαρότητα. Όχι μόνο επειδή στο πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει τίποτα, αλλά γιατί έτσι πρέπει. Τελεία και παύλα.
ΠΑΜΕ ΘΡΥΛΕ!
