Πριν λίγες μέρες αναγνωρίσαμε την ευεργετική πλευρά των… σόσιαλ μίδια τα οποία συνέβαλαν στο να διαδοθεί το μεγάλο εγχείρημα να ξαναβαφτει “ερυθρόλευκο” από φανέλες το Καραϊσκάκη. Όμως, για ένα καλο του αντιστοιχούν τρία κακα! Για την ακρίβεια δεν φταίνε και σε κάτι τα social media αλλά περισσότερο το χέρι που μπορεί να κοπανάει στο πληκτρολόγιο ότι κατεβάζει το κεφάλι του!
Στο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα με το Λεβαδειακό αλλά και στο τέλος της αναμέτρησης δεν έλειψαν και πάλι οι “μηδενιστές του πληκτρολογίου” που άρχισαν πάλι το γνωστό τροπάρι! “Μόνο ένα γκολ”, “ομάδα κουρασμένη”, “πίεζε διαρκώς ο Λεβαδειακός” και άλλα πολλά τέτοια.
Ε λοιπόν ας τα πάρουμε ένα ένα αυτή τη φορά τα επικρατέστερα… “κακά” σχόλια από εκείνους που είδαν μόνο αυτά. Όχι για κανέναν άλλο λόγο και με καμία “επιθετική” διάθεση, αλλά για να αποδείξουμε πως πολλές φορές στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου φαίνονται πολλά περισσότερα από την τηλεόραση. Και επιπροσθετως, σε αγώνες “περίεργους” όπως η χθεσινή πρεμιέρα, το αποτέλεσμα μετράει… κάμποσο και σημασία έχει να το πάρεις.
Για να δούμε λοιπόν. Μόνο 1-0; Μάλιστα. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει και αυτό που λέμε γκαντεμιά. Γκίνια και των γονέων για να μη το πούμε… χυδαιστί “δεν έμπαινε η κ…μπαλα”. Ο Ολυμπιακός έκανε 23 τελικές! Ούτε μια ούτε δύο! Σουτ, ψαλίδια, κεφαλιές, χαμένο πέναλτι, δοκάρια… Αδόκιμος ο όρος “γκίνια”; ΟΚ κρατήστε ότι “παίζει να παίξει και…εξωπραγματικά το αντίπαλο τέρμα”. Δεν υπάρχει αφύλακτη εστία ανα τον κόσμο στο ποδόσφαιρο, επομένως ο Εμπασί γιατί να τα αφήσει;
Ομάδα κουρασμενη; Ναι. Φυσικά και ήταν κουρασμένη κι ας μην το θεωρεί δικαιολογία ο ίδιος ο προπονητής μας. Η κούραση είναι κούραση και δεν έρχεται μόνο σωματικά τρέχοντας πάνω κάτω και κάνοντας παιχνίδι. Η κούραση ενδέχεται να είναι και ψυχολογική μιας και η φανελα του Ολυμπιακού είναι πολύ βαριά. Κι όποιος μπορεί να τη σηκώσει, κουράζεται. Όποιος δεν μπορεί, βγάζει 90λεπτα χωρίς καν να ιδρώσει. Γνωστό! Τέσσερις αγώνες συνολικά σε 3 βδομαδες με παιχνίδια οουσιαστικά do or die στην Ευρώπη και μια παραδοσιακά δύσκολη πρεμιέρα στο πρωτάθλημα. Οι παίκτες τα έδωσαν όλα και έγραψαν χιλιομετρα. Μπορεί η κούραση να βγήκε εκεί που έδειχνε η κάμερα, αλλά στο γήπεδο μπορούσε κανείς να δει πως για κάθε ένα κουρασμένο παίκτη, έκαναν ενέργειες άλλοι δύο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Καμαρα που θα μπορούσε να δηλώσει πιο κουρασμένος κι από τους κουρασμένους. Όμως και στο 90φεύγα έτρεχε, μάρκαρε, έκοβε! Ο Τσιμίκας ενώ εληξε το παιχνίδι, ακόμη κυνηγούσε μπάλα και αντίπαλο! Κάθε μπαλιά που έφευγε ο Γκερερο κυνηγούσε. Δηλαδή μιλάμε για προσπάθεια το δίχως άλλο συγκινητική. Και μη περιμένει κανείς να δούμε κάτι διαφορετικό από το… πούλμαν της Λιβαδειάς από όποιον κατεβαίνει να παίξει στο Καραϊσκάκη!
Τέλος για το ότι πίεζε ο Λεβαδειακός. Πωπω θράσος ε; Να πιέσει ο φιλοξενούμενος!
Είναι απόλυτα μέσα στην ποδοσφαιρική λογική να φορτσαρει ο αντίπαλος στα τελευταία λεπτά για να διεκδικήσει κάτι. Πόσο μάλλον όταν θέλει να το διεκδικήσει απέναντι στην μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Δηλαδή τι περιμέναμε; Να μας πουν “περάστε”; Όχι βέβαια. Ο αντίπαλος θα πιέσει. Και ο Ολυμπιακός στα τελευταία λεπτά και μόνο που είδε τον Λεβαδειακο να κατεβαίνει, αντέδρασε παρά τη κούραση, πολύ σωστά.
Τα πράγματα λοιπόν όντως φαίνονται διαφορετικά από την εξέδρα κι αλλιώς από την τηλεόραση. Γιατί από μέσα βλέπεις τα πάντα. Το πως πασχίζουν οι υπόλοιποι ενώ είναι εκτός πλάνου, το πως καλύπτουν, ή το πως ο ίδιος ο Μαρτίνς ξεσήκωνε την εξέδρα με τα χέρια.
Τι να γίνει. Υπάρχουν και τα παιχνίδια που θα πρέπει αναγκαστικά να τα πάρει ο Ολυμπιακός και ετσι. Νικώντας αντιπάλους, κούραση, γκίνια… Τα παντα. Και σε αυτο το εργο υπάρχει τόσο η προσωπικότητα των παικτών και η μαγκιά του προπονητή. Κι ο Μαρτίνς χθες ασφαλως και δήλωσε ικανοποιημένος από την νίκη αλλά μπορούσε να καταλάβει κανείς πως δεν ήταν και απόλυτα ικανοποιημένος από την εμφάνιση. Δεν ειναι ρομποτ οι παίκτες και τέτοια ομάδα με… ρομπότ ακούραστα που να βγάζει αβέρτα ενενηντάλεπτα χωρίς κούραση, δεν υπαρχει στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο!
Η νίκη χθες ήταν πραγματικα δύσκολη και “καρυδάτη”. Δειγμα του ότι ο Ολυμπιακός δεν “λυγίζει” εύκολα και δεν τον “λυγίζουν” ούτε οι δυσκολίες ενός αγώνα. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε από το γήπεδο…
