Το παιχνίδι με τον Πλατανιά ανήκει πλέον στο παρελθόν και ότι έγινε, δεν ξεγίνεται. Τα πράγματα ήταν πολύ απλά και μπορούν να συνοψιστούν ως ότι ο Ολυμπιακός μετά το 2-0 πίστεψε ότι όλα τελείωσαν, αλλά και ότι τα αμυντικά λάθη κόστισαν.
Έχω επαναλάβει πολλές φορές σε άρθρα μου ότι δεν θα μιλήσω για την διαιτησία, είτε φταίει, είτε δεν φταίει. Διότι ο Ολυμπιακός, όπως τον έχω μάθει, όπως τον έχουμε μάθει όλοι μας, δεν έχει καμιά ανάγκη και πρέπει να κερδίζει ακόμη και τους διαιτητές όταν αυτό χρειάζεται. Χθες, είναι αλήθεια πως χρειάστηκε να νικήσει και τον Φουκάκη, αλλά παρέμεινε το 2-2 μέχρι τέλους.
ΟΚ. Δεν θα πεθάνουμε, όπως έγραψε και ο Νίκος Αβραμίδης στο δικό του άρθρο. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, αφού κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την νίκη. Έτυχε, χαλαρώσαμε και το πληρώσαμε. Απλά τα πράγματα.
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα τα οποία είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά, ικανά να μας πετάξουν στον ύπνο μας και να μας “λούσουν” με κρύο ιδρώτα σκεπτόμενοι την δύσκολη συνέχεια.
Στα Περιβόλια είδαμε πολλά αμυντικά λάθη. Θα δεχθώ ότι ο Γιακουμάκης έβαλε πλάτη τον Βιάνα κάνοντας επιθετικό φάουλ, αλλά τέτοια γκολ, απλά δεν επιτρέπεται να τα δέχεται ο Ολυμπιακός. Δεν επιτρέπεται να τα “τρώει” έτσι αμυντικός του Ολυμπιακού. Και όχι, ξαναλέω δεν είναι ότι απαγορεύεται από κανέναν νόμο, αλλά όταν έχεις δει στην ομάδα αμυντικούς όπως ο Μουράτης, ο Γκαϊντατζής, ο Νοβοσέλατς, ο Μέλμπεργκ, ο Μανωλάς και άλλους να κόβουν τους “Γιακουμάκηδες” σαν λαρδί, απλά είναι αδιανόητο.
Και κάπου εδώ ερχεται το ανησυχητικό.
Δεν υπάρχει άνθρωπος ερυθρόλευκων αισθημάτων, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, από τον Πρόεδρο μέχρι τον φίλαθλο στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του κόσμου που να μη θέλει να βλέπει τον Ολυμπιακού ΤΟΥ να πρωταγωνιστεί. Τον δικό του Ολυμπιακό, γιατί ο Ολυμπιακός είναι όλων μας. Έτσι δεν είναι;
Το ερώτημα που προκύπτει από εδώ είναι αν όντως ο Ολυμπιακός μας μπορεί να προχωρήσει και να σταθεί στους άλλους δύο στόχους που έχει, δηλαδή την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος και σε μια καλή ευρωπαϊκή πορεία στο Europa League με την νεανική αυτή άμυνα. Είναι έτοιμη; Μπορεί να ανταπεξέλθει;
Στην Ελλάδα υπάρχει η αντίληψη ότι κάθε νέος ποδοσφαιριστής που αναδεικνύεται είναι και ο νέος ηγέτης της άμυνας. Λάθος. Ηγέτης μπορεί να γίνει αλλά αν έχει και την κατάλληλη βοήθεια. Θυμηθείτε την περίπτωση του Αβραάμ Παπαδόπουλου που βρέθηκε κοντά στον Μέλμπεργκ όχι την πρώτη χρονιά που ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα, αλλά από το 2010 μέχρι το 2012. Οι δυο τους έκαναν “παπάδες” και δεν άφηναν να περάσει στην άμυνα ούτε κουνούπι.
Αυτό χρειάζεται για παράδειγμα, το δικό μας παιδί, ο Τάκης Ρέτσος δίπλα του. Έναν Μέλμπεργκ, δηλαδή έναν αμυντικό που να είναι και παίκτης και “δάσκαλος”. Έναν αμυντικό “βράχο” όπως ο Σουηδός που πάταγε και… έτρεμε η περιοχή. Έναν αμυντικό που να προκαλεί τον τρόμο και μόνο στη θέα του.
Αυτά τα ολίγα με την σημείωση ότι όποια κριτική κι αν γίνεται είναι πάντοτε καλοπροαίρετη, αφού δεν υπάρχει κανείς που να θέλει το κακό της ομάδας. Όλοι γνωρίζουμε τις δυνατότητες που έχει ο σύλλογος και τα φόντα να πάει ακόμη πιο ψηλά, εκεί που τον ονειρεύονται όλοι οι ερυθρόλευκοι.
Και αυτό πρώτα από όλα γιατί το χρωστάει στην ιστορία του και στους παίκτες που από Ολυμπιακό τον έκαναν Θρύλο. Κι αφετέρου γιατί ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να δίνει κανένα δικαίωμα αμφισβήτησης στους υπόλοιπους είτε πρόκειται για πρωτάθλημα είτε για κύπελλο είτε για… αγώνα φιλικό.
Ο Ολυμπιακός το απέδειξε τόσα χρόνια και θα συνεχίσει να το αποδεικνύει γιατί οι δυνατοί μαθαίνουν από τα λάθη τους ενώ οι αδύναμοι “γονατίζουν”…
