Είναι, θες, η ικανοποίηση του να βλέπεις νέα παιδιά από την Ακαδημία να φορούν την ερυθρόλευκη, είναι, θες, ότι βλέπεις ποδοσφαιριστές να δείχνουν ότι “ρε φίλε ήρθαμε και θα μείνουμε'”, είναι θες ότι βλέπεις το πείσμα στα μάτια τους να πετύχουν… Δεν ξέρω. Μπορεί να είναι όλα μαζί και τίποτα συγκεκριμένο.
Σε κάθε περίπωση ο λόγος για τους Θανάση Ανδρούτσο και Γιώργο Μανθάτη, που για ένα ακόμη παιχνίδι απέδειξαν πως σωστά αναδείχθηκαν από τις Ακαδημίες, σωστά φορούν την ερυθρόλευκη και σωστά παίρνουν τα παιχνίδια που αξίζουν με την πρώτη ομάδα.
Μερικοί λένε, “μα ο παίκτης πρέπει και να σκοράρει”. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Από τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές δεν έχει κανείς την απαίτηση να βγουν και να πετάξουν από τρια γκολ σε επίπεδο Σούπερ Λιγκ. Έχουμε όμως απαίτηση να τους βλέπουμε να “καθαρίζουν” παιχνίδια τα οποία αποτελούν για αυτούς χρυσές ευκαιρίες. Πως ήταν αυτό με την Σπάρτη; Αυτά ακριβώς τα παιχνίδια.
Σημασία έχει ότι οι Νέοι του Ολυμπιακού, και ο Ανδρούτσος και ο Μανθάτης αλλά και ο Ρέτσος σε κάθε ματς που παίζουν “τρώνε” σίδερα. Λες και για αυτούς είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής τους. Και, ναι, έτσι πρέπει να κάνει ο κάθε παίκτης, πόσο μάλλον νέος από την Ακαδημία που φοράει την φανέλα του Ολυμπιακού σε επίσημο παιχνίδι.
Καθήκον όλων είναι να προσεχθούν αυτά τα παιδιά και σε κάθε περίπτωση να μείνουν “προσγειωμένοι”. Δουλεύοντας στον ίδιο ρυθμό, που ξέρουμε ότι δεν θα είναι ίδιος γιατί βελτιώνονται παιχνίδι με το παιχνίδι, μπορούν να φτάσουν ακόμη πιο ψηλά.
Και φυσικά όλα αυτά, οι καλές εμφανίσεις και οι παίκτες από τα “σπλάχνα” του Ολυμπιακού αποτελούν βασικότατο στόχο της ομάδας, αφού μη ξεχνάμε πως οι κορυφαίες ομάδες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου βασίζονται στις Ακαδημίες τους.
