Η σημερινή ιστορία, ερυθρόλευκη και ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη, θα παραμείνει αθάνατη στις μνήμες όλων των Ολυμπιακών. Αλλιώς την βίωσε ο καθένας, αλλιώς τη θυμάται άλλος. Υπάρχει όμως μια στιγμή στο ντέρμπι Κυπέλλου της Λεωφόρου που έγινε σαν σήμερα 21 Μαρτίου 2001 και ένωσε όλα τα ερυθρόλευκα μυαλά, τις ψυχές και τις καρδιές.
Ας πάρουμε τα πραματα από την αρχή. Μιλώντας από την σκοπιά των σημερινών 30αρηδων άντε βαριά και late 20αρηδων η μέρα αυτή μας βρήκε στα σχολεία. Με το άγχος μας, τον καθηγητή να μας λέει για το τετράγωνο της υποτεινουσας και τον άλλο καθηγητή το βαζελο να μας λέει “πόσα θα φάτε απόψε”, τη σκέψη του 1-1 του πρώτου αγώνα να μας ιδρώνει, την όλα τη που μας έδειχνε ο Λυμπεροπουλος να μας στοιχειώνει και την ιδέα μιας γεματης Λεωφόρου να μας τρομάζει αφου ξέραμε τι περίμενε τον Ολυμπιακό. Και πάλι… Είχαμε πίστη στους παίκτες και στον Τάκη Λεμονή, γράφοντας ψύχραιμα αλλά όχι επιδεικτικά στα “φρύδια” μας τις κουβέντες και τα πειράγματα των συμμαθητών και των καθηγητών “πράσινων” φρονημάτων! Και ναι, είχαμε άγχος. Όσο κι αν πιστεύαμε στην ομαδα, είχαμε άγχος γιατί ήταν ντέρμπι! Και από τα πιο δυνατά. Τουλάχιστον μέχρι τη σέντρα του!!!
Το πως έγινε το 0-1, το 0-2 και το 1-2 ειναι πλέον γνωστά. Ήρθε η ώρα του πέναλτι. Όσο τα χρόνια περνούν καταλαβαίνεις πως… ο Ριβάλντο, ο Ροναλντο κι ο Μέσι αν έπαιζαν εκείνο το βραδυ, δε θα έπαιρνε κανείς τη μπαλα από τα χέρια του Γεωργατου. Αυτού του πιο τρελού καραφλου και πιο αγαπημένου “αλήτη” που πέρασε από τον Ολυμπιακό. Γιατί δεν θα του την επαιρνε; Γιατί το πέναλτι αυτό επρεπε να το εκτελέσει ο κόσμος.
Εκείνη την ώρα ο Γεωργατος δεν ήταν ο παίκτης Γεωργατος. Ήταν ο κόσμος του Θρύλου. Πέντε, έξι εκατομμύρια Ολυμπιακοί μπήκαν στη ψυχή και το σώμα του Γρηγόρη… Και σκόραραν όλοι μαζί. Με τον Γκεο να γίνεται κυριος εκφραστής αυτού που ήθελαν όλοι οι Ολυμπιακοί να δουν.
1-3. “Δε μου βάζεις αλλο γκολ, δεν προκρίνεσαι, σε διέλυσα στην έδρα σου με το κόσμο σου παρόντα και δες και τι φανέλα φοράω για να ξέρεις ότι ΕΜΕΊΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΌΣ”. Όλες αυτές οι σκέψεις σε ένα πανηγυρισμοί.
Ποιος τελικά πανηγύρισε πιο πολυ; Κανένας! Και οι δυο πλευρές πανηγύρισαν και ένιωσαν το ίδιο. Γιατί ο Γκεο έκανε αυτό που ήθελε ο κόσμος κι ο κόσμος έκανε αυτό που ήθελε ο Γκεο.
17 χρόνια μετά, αν τυχον το διαβασεις ποτε, να ξερεις οτι σε ευχαριστούμε ακόμα ρε Γρηγορη!! Το γιατί το ξερεις!
