Ο μηδενισμός στην ήττα και η αποθέωση στη νίκη είναι κάτι που στην Ελλάδα το ζούμε έντονα, και όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Απο αυτό τον κανόνα δεν μπορεί να ξεφύγει, δυστυχώς και ο μπασκετικός Ολυμπιακός.
Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με πολλά όνειρα. Εγιναν, η κατά τον προπονητή, απαραίτητες αλλαγές , η ομάδα φάνηκε να βαδίζει καλά παρά τις απώλειες, αλλά ήρθαν οι δύο ήττες από τον Παναθηναϊκό να φέρουν ένα τσουνάμι αρνητικών εξελίξεων. Και αυτό είναι που “πονάει” τον φίλο του Ολυμπιακού. Θέλει ,πάντα, να βλέπει τον αιώνιο αντίπαλο να …προσκυνάει σε όλα τα σπορ.
Και πέρα από τις απουσίες ,που ειδικά του Σπανούλη είναι σημαντικότατη και για το αγωνιστικό του πράγματος, αλλά κυρίως για το θέμα πως αντιδράει η ομάδα εντός και εκτός αποδυτηρίων, βλέπαμε τους Αμερικανούς και ιδίως τον Ρόμπερτς να μοιάζουν εκτός κλίματος.. Με λίγα λόγια.. Απογοήτευση.
Βέβαια, σωστά ,διάβασα ότι και ο Ρίβερς όταν ήρθε στον Ολυμπιακό τα πρώτα παιχνίδια του ήταν τραγικά μέχρι να γίνει ο …γνωστός “ποταμός”.
Η νίκη κόντρα στην Φενέρ είναι σημαντική και βαθμολογικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Δεν την πήρε την Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός και έχει πολύ δρόμο ακόμα. Εβαλε όμως ένα λιθαράκι στην ψυχολογία του και αυτό είναι σημαντικό, όπως και το ότι ο Ρόμπερτς φαίνεται να “ξυπνάει”.
Από κει και πέρα, θέλω να αναφερθώ σε κάτι άλλο και αφορά στον κόσμο. Βλέπω σε post στο Facebook τους …μπασκετικούς Ολυμπιακούς και τους υπόλοιπους.
Ο Ολυμπιακός αδέρφια είναι ένας . Σε όλα τα σπορ . Από το ποδόσφαιρο, μέχρι και το Πίνγκ Πόνγκ και το ..τάβλι που λέει ο λόγος. Για να μην τρελαθούμε κιόλας. Το τι πολιτική ακολουθεί ο καθένας στο τμήμα που διοικεί είναι δικιά του υπόθεση όμως και για αυτό κρίνεται σε όλα τα επίπεδα.
Ο κόσμος ,όμως , οφείλει και πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ και ΔΙΠΛΑ στον σύλλογο…Γιατί σε αυτή την μάχη ΚΑΝΕΙΣ δεν περισσεύει.
