Υπάρχει ένα ερώτημα το οποίο βασανίζει και πληγώνει όλους μας εδώ και πολλά χρόνια, συγκεκριμένα εδώ και 36, καθώς τόσα συμπληρώνονται από την αποφράδα εκείνη ημέρα που έγινε η τραγωδία στην θύρα 7 και στοίχισε την ζωή σε 21 παλληκάρια.
Το τι συνέβη το γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά. Όπως γνωρίζουμε πως πέρα από τον ανείπωτο πόνο που προκάλεσε στις οικογένεις των θυμάτων αλλά και σύσσωμη εκείνης του Ολυμπιακού ο χαμός των 21 παιδιών, δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.
Στην Ελλάδα ζούμε, όπου η ατιμωρησία βασιλεύει. Βλέπετε εκτός από τους αδικαίωτους νεκρούς της 8ης Φεβρουαρίου 1981, υπήρξαν και οι “ασεβείς” ζωντανοί, οι μεν εκείνοι που δεν δίστασαν να αποδώσουν τις ευθύνες στους ίδιους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού και οι δε εκείνοι που δεν ασχολήθηκαν καθόλου ουσιαστικά με την υπόθεση, “καταχωνιάζοντάς” την σε ένα συρτάρι…
Σε ότι αφορά την τραγωδία της θύρας 7 έγιναν δύο δικαστήρια, τα οποία ουδέποτε ικανοποίησαν το περί δικαίου αίσθημα με τις αποφάσεις που έλαβαν.
Στην δίκη του 1984, οι πέντε φύλακες του Σταδίου Καραϊσκάκη και οι πέντε αστυνομικοί που παραπέμφθηκαν, απέδωσαν τις ευθύνες στους ίδιους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού! Οι θυρωροί καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλάκιση αλλά το 1986 αποφυλακίστηκαν. Οι αστυνομικοί αθωώθηκαν…
Η αντίληψη και των οικογενειών των 21 θυμάτων αλλά και των φιλάθλων του Ολυμπιακού εξακολουθεί να παραμένει η ίδια: «Οι πραγματικοί ένοχοι δεν βρέθηκαν ποτέ, δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ»…
Κανείς, ουσιαστικά, ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τα αίτια αυτής της τραγωδίας. Ποιος έφταιγε; Δεν το μάθαμε ποτέ και δεν αποδόθηκαν ευθύνες ποτέ. Η υπόθεση έμεινε κλεισμένη σε ένα συρτάρι και δεν ξανανοίχτηκε ποτέ, όσο κι αν το ζητούσαν οι οικογένειες των 21 παιδιών, όσο κι αν ο κόσμος το φώναζε επίμονα…
Η δικαιοσύνη δεν πρόκειται να φέρει πίσω στον κόσμο αυτά τα παιδιά, αλλά σίγουρα θα μπορούν να «κοιμούνται» πιο ήσυχα. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι δεν ξεχάστηκαν ούτε από τον επίσημο Ολυμπιακό, ούτε από τον κόσμο, τους απλούς φιλάθλους και ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό. Κάθε φορά, ψηλά στον ουρανό του Γηπέδου Καραϊσκάκη είναι μαζί μας και βλέπουν την ομάδα μας να φτάνει κάθε χρόνο όλο και πιο ψηλά, γράφοντας θριάμβους σαν παραμύθια.
Και ενθυμούμενοι τα λόγια του Ομήρου:
«Είναι αλήθεια, όταν πεθαίνουμε ένα κομμάτι μας ζει: Το αθάνατο πνεύμα».
8/2/1981, 8/2/2017, τα χρόνια περνάνε ποτέ δεν σας ξεχνάμε…
