Πολλά είδαμε στην χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού απέναντι στον Πανιώνιο, πολύ περισσότερα καταλάβαμε!
Ο Ολυμπιακός πήρε μία νίκη δια πυρός και σιδήρου, κάτι το οποίο, τουλάχιστον μέχρι το 80ο λεπτό δεν φαινόταν πως θα κατέληγε έτσι. Μόλις πριν δύο – τρεις εβδομάδες τα πάντα μέσα στην ομάδα άλλαξαν. Νέος προπονητής, νέες ελπίδες, νέες φιλοδοξίες και πάνω από όλα ο μεγάλος στόχος, που αρχικά ήταν να αναστραφεί η όλη κατάσταση που επικρατούσε στις τάξεις των πρωταθλητών μετά τα συνεχόμενα άσχημα αποτελέσματα.
Δύο μόλις εβδομάδες είχε στην διάθεσή του να δουλέψει ο Τάκης Λεμονής με τους παίκτες του και να “ξαναχτίσει” μία ομάδα όπως την θέλει ο ίδιος. Κοινώς, τα πάντα έπρεπε να γίνουν σε χρόνο ρεκόρ συν το γεγονός ότι ξεκίνησε με δύο ήττες σε Τορίνο και Καραϊσκάκη από Γιουβέντους και Ατρόμητο αντίστοιχα. Στο μυαλό του κόουτς σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μπει εκατό τοις εκατό, αλλά κάποια πράγματα που θέλαμε να δούμε χθες, τα είδαμε.
Και το πρώτο, πολύ βασικό ήταν να δούμε την ομάδα να αντιδρά. Βρέθηκε ξαφνικά πίσω στο σκορ από το τρίτο λεπτό, οπότε εκεί κλήθηκε να αντιδράσει. Και το έκανε όπως ακριβώς έπρεπε. Ισορροπώντας το παιχνίδι, παίρνοντας μέτρα στο γήπεδο και φτάνοντας με αξιώσεις προς την αντίπαλη εστία. Μετά το 1-1, έβγαινε η αίσθηση ότι η ανατροπή δεν θα αργούσε να γίνει. Έγινε το 1-2, έγινε και το 1-3. Και χάθηκαν πάρα πολλές ευκαιρίες για να μπει και τέταρτο και πέμπτο γκολ.
Και ξαφνικά, το “μπλακ άουτ” μέσα σε λίγα λεπτά. 2-3 και 3-3… Από μόνο του αυτό είναι αρκετό για να ρίξει μία ομάδα στο καναβάτσο. Όχι όμως. Ο Ολυμπιακός ξανάβγαλε αντίδραση! Και μάλιστα άμεσα φτάνοντας στην εστία του Κότνικ και με τον Φορτούνη να κερδίζει το πέναλτι μετά από μία πολύ ωραία συνεργασία εντός περιοχής των κυανέρυθρων. Πάσες σωστές μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Αντίδραση. Αυτό απλά. Δεν υπήρχε στο μυαλό των παικτών η σκέψη πως θα μπορούσαν να φύγουν με κάτι λιγότερο από την νίκη.
Μετά την επίτευξη του τέταρτου τέρματος, είδαμε και κάτι άλλο. Αυτό που θέλουμε να βλέπουμε κι αυτό που μας δίνει ελπίδες για μια καλύτερη συνέχεια. Αυτό που έχουμε τονίσει αρκετές φορές από δω από το Redaroume και είναι ευρέως γνωστό άλλωστε. Τα πρόσωπα! Πρόσωπα που έβγαλαν το πάθος, πρόσωπα που έβγαλαν την αποφασιστικότητα, πρόσωπα που πανηγύριζαν το γκολ της νίκης. Με πρώτα αυτά του Τάκη Λεμονή και του Κώστα Φορτούνη. Πρόσωπα δικαιωμένα γιατί το πίστευαν. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Τάκη Λεμονή με σφιγμένες τις γροθιές να πανηγυρίζει. Και φυσικά δεν θα είναι ούτε η τελευταία αφού είτε κάτσει στον πάγκο του Ολυμπιακού για τέσσερις ή εικοσιτέσσερις θητείες, η αντίδρασή του θα είναι πάντα αυτή. Γιατί είναι ένας από εμάς, γιατί είναι Ολυμπιακός. Και αυτό το μεταβίβασε στους παίκτες του.
Άρα λοιπόν, να που το 3-4 έχει περισσότερες “νίκες” από μόνο του.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πρόκειται για μία νίκη σε μία έδρα κι απέναντι σε έναν αντίπαλο που δύσκολα θα περάσουν άλλες ομάδες. Κι αν το παιχνίδι ήθελε υπό άλλες συνθήκες μία φορά προσοχή, χθες ήθελε… δέκα! Ήταν το πιο γερό κρας – τεστ του νέου Ολυμπιακού. Μπορεί βέβαια να περάστηκε με τρόπο… ακατάλληλο για καρδιακούς, αλλά περάστηκε. Και αυτό από μόνο του, μαζί με όλα τα άλλα που ως άνω τονίσαμε, είναι η αρχή. Η αρχή που έπρεπε από κάπου να γίνει για να πάμε παρακάτω. Κι άμα συνεχίσουμε και βλέπουμε αυτή την αντίδραση, αυτό το πάθος και αυτά τα πρόσωπα, τότε πηγαίνουμε σωστά.
