Το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού πραγματικά διανύει την καλύτερη περίοδο της τριετούς ζωής τους. Δουλειά, επιτυχίες, ικανοποίηση, υπερηφάνεια. Και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο, αφού στην ουσία, τι άλλο μπορείς να ζητήσεις από ένα νεοσύστατο τμήμα το οποίο ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα το 2015.
Στην πραγματικότητα, από το 2015 μέχρι σήμερα, το τμήμα αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Κι αυτό γιατί πλέον, και ειδικά από τον τρόπο που είδαμε προχθές να μην παρατάει το παιχνίδι ούτε δευτερόλεπτο και να μάχεται μέχρις εσχάτων για την νίκη – πρόκριση, σημαίνει ότι έχει πλέον ξεκάθαρο DNA Ολυμπιακού. Ερυθρόλευκο DNA από αυτό που μπορεί να ποτιστεί μόνο φορώντας τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος και ακούγοντας από την εξέδρα εκείνους που επίσης φορούν τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος. Η δουλειά δεν έχει σταματήσει να γίνεται σε όλα τα επίπεδα. Η ομάδα διαθέτει ότι καλύτερο μπορεί να της προσφερθεί από έναν υγιέστατο – από κάθε άποψη – Ερασιτέχνη, έχει κατακτήσει ότι… κατακτιέται εντός συνόρων και πλέον ξεπερνάει τα όρια της χώρας της.
Τρία νταμπλ, δεν τα λες και λίγα. Βέβαια η πλάκα είναι πως κανένα πρωτάθλημα δεν το έχει κατακτήσει στο “σπίτι” της. Αφού έτσι όπως είναι η μορφή των αγώνων, την πρώτη φορά το κατέκτησε στου Παναθηναϊκού, την δεύτερη στο Βύρωνα με τον Αθηναϊκό και την τρίτη στο Κερατσίνι!
Μιλήσαμε για υπέρβαση! Ο Θρύλος έχει κάνει την υπέρβασή του ΚΑΙ στο μπάσκετ γυναικών. Όμως υπάρχει ένα ακόμα κομμάτι στο πανέμορφο αυτό παζλ που λείπει και πρέπει να κουμπώσει αργά ή γρήγορα. Για να γίνει η πραγματική, η οριστική υπέρβαση. Και αυτό δεν είναι κάτι διαφορετικό από το να έρθει το άθλημα στον Πειραιά. Ακριβώς. Να έρθει στο μέρος όπου ο Ολυμπιακός γεννήθηκε, ζει, και θα ζει για πάντα. Εκεί είναι η θέση του. Μπορεί τα εκατομμύρια των φιλάθλων του να είναι σε όλη την Ελλάδα και να υφίστανται σε όλο τον κόσμο, αλλά, η θέση του Θρύλου είναι στο μεγάλο του Λιμάνι. Κι όταν θα έρθει αυτή η ώρα, τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για την πραγματική, την οριστική, την μεγάλη υπέρβαση του Θρύλου μας.
