Όταν καμία φορά η απόσταση και ο χρόνος είναι σχετικά
Φεύγει η μπάλα και καταλήγει σε μια γωνία του τάραφλεξ σου.
Όλα τελειώνουν ξαφνικά για εσένα, τα φώτα σβήνουν, οι φωνές σταματάνε. Τι και αν γίνεται χαμός γύρω σου, όλα έχουν τελειώσει. Όταν αρχίζεις και ξανασκέφτεσαι ψάχνεις να δεις τι πήγε στραβά, σου φταίνε όλα και όλοι, νευριάζεις και κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα. Τέσσερα χιλιόμετρα πιο κάτω ο Ολυμπιακός γράφει ιστορία στο ποδόσφαιρο, 44ο πρωτάθλημα, 7ο συνεχόμενο με ευκαιρία την επόμενη χρονιά να σπάσει το ίδιο του το ρεκόρ.
Ο κόσμος τραγουδά, φωνάζει και από το Ρέντη βλέπεις τα βεγγαλικά που γεμίζουν τον ουρανό του Πειραιά. Αναρωτιέσαι «γιατί δεν τρέχω κι εγώ εκεί, μήπως είμαι λιγότερο Ολυμπιακός;» Λες να σηκωθώ να πάω. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις αυτούς του 10-15 που έχουν παραμείνει, ανθρώπους που πέρασες όλη τη χρονιά μαζί τους, σε βλέπουν και αυτοί στα μάτια. Καταλαβαίνουν πώς νιώθεις, κάποια στιγμή μαζεύεται το πηγαδάκι και αρχίζει η κουβέντα, όλα τα συναισθήματα ανακατεμένα, θυμός, λύπη, στεναχώρια. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έφταιξε, οι απαντήσεις πολλές.
Η ώρα περνάει, τα φώτα έχουν χαμηλώσει, 4 χιλιόμετρα πιο κάτω στο Καραϊσκάκη όλα έχουν ησυχάσει. Η κουβέντα δεν καταλήγει πουθενά μέχρι να ακουστεί η σωστή ατάκα: ΘΡΥΛΟΣ είσαι μια να πέφτεις, δέκα να σηκώνεσαι.
Δώδεκα και ένα λεπτό, για κάποιους η νέα χρονιά αρχίζει από τώρα…
