Οποιος είδε σήμερα το παιχνίδι του ΣΕΦ πραγματικά θα πρέπει να ένιωσε υπερήφανος ως Ολυμπιακός. Γιατί πραγματικά είδε μία ΟΜΑΔΑ η οποία ήταν έτοιμη να πεθάνει μέσα στο γήπεδο..
Μετά το τέλος του πρώτου αγώνα είχα γράψει ένα ρητορικό ερώτημα που έλεγε…”Θρύλε μπορείς;” Και τελικά οι παίκτες, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, μου απάντησαν “Ναι”. Και το έκαναν εμφατικά. Μάγκικα-Ερυθρόλευκα-Πειραιώτικα.
Επαιξαν απο το ..ζέσταμα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο με καρδιά και ψυχή. Δάγκωναν πραγματικά δίνοντας κάθε ικμάδα και μετά ίσως από καιρό τους βλέπαμε ΟΛΟΥΣ αγκαλιασμένους στον πάγκο και έτοιμοι να πάρουν το σκάλπ των Λιθουανών που είναι ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά αυτά τα κλάματα για τη διαιτησία της χαλάνε το προφίλ.
Πάμε στα δικά μας. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει ,για να φέρει το 5ο ματς στο ΣΕΦ ,γιατί θα είναι πέρα απο μαγκιά και έκπληξη να λυγίσει δύο φορές τη Ζάλγκιρις εκεί μέσα όχι γιατί δεν μπορεί αλλά ουδείς ξέρει τι απουσίες θα μετράει , να έχει στα ίδια και καλύτερα στάνταρ τον Μακ Λιν ,πολύ πιο βελτιωμένο τον Πρίντεζη που είναι σαφέστατα επηρεασμένος, πιο έτοιμο τον Παπαπέτρου, ακόμα πιο δυνατός ο Μάντζαρης, αλλά και να του βγεί ρε φίλε, ένας εκ των Ρομπερτς-Μπράουν. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο ,αλλά κάποιος απο αυτούς χρωστάει ένα ματς. Βέβαια, στην περίπτωση του Μπράουν είναι δεδομένο ότι με 5 και 6 λεπτά δεν θα βρει ρυθμό ,αλλά επειδή ξέρουμε τι είναι και πως είναι που έλεγε ο Μπάγεβιτς ,ελπίζουμε.
Πάμε και στους τραυματίες. Παπανικολάου και με μισό πόδι ανεβάζει την ομάδα επίπεδο και ψυχολογία. Ο Τιλί έπαιξε πιο πολύ με την ψυχή και την καρδιά και λιγότερο με το μυαλό, ο Στρέλνιεκς ήταν καθοριστικός στη διαφορά που πήρε η ομάδα στο ημίχρονο. Ο Μπόγρης πάλεψε,μάλωσε όσο μπορούσε. Τέτοια βλέπει ο κόσμος και λογικό είναι να φτιάχνεται..
ΥΓ: Ο κόσμος δεν ήταν απλά συγκλονιστικός. Ηταν αυτό που πρέπει να είναι το ΣΕΦ…Καμίνι.
ΥΓ2: Θα μιλήσω για το Βόλει. Πίκρα και στεναχώρια για την ήττα από τον ΠΑΟΚ, αλλά καλό θα είναι να μιλάνε αυτοί που πάνε στο “Μερκούρη” και στηρίζουν την ομάδα και όχι οι του …καναπέ. Σεβασμός στους ανθρώπους του Ερασιτέχνη που έχουν χτίσει ομάδες ευρωπαικού επιπέδου και μας κάνουν υπερήφανους.
