Από την περασμένη Τετάρτη στον τρίτο τελικό βόλεϊ ανδρών, χθες στο Παπαστράτειο και, είναι σίγουρο, αύριο στο ΔΑΚ Γλυφάδας πολύς κόσμος αναμένεται να συρρεύσει με την ερυθρόλευκη φανέλα, φορώντας την υπερήφανα, με τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο στο μέρος της καρδιάς.
Αυτή η προσπάθεια – πρωτοβουλία που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες πραγματικά είναι άξια συγχαρητηρίων αφού οι έδρες που παίζει ο Ολυμπιακός “ξαναβάφονται” ερυθρόλευκες, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πόσοι και πόσοι από εμάς δεν τρέχαμε μικρά παιδάκια ή και τώρα, πιο μεγάλα, να αγοράσουμε την ερυθρόλευκη; Παλιότερα για να παίζουμε μπάλα στην αλάνα που βάζαμε για δοκάρια ντενεκέδες και σχολικές τσάντες, φορώντας την αγαπημένη μας φανέλα και προσπαθώντας να κάνουμε ότι έκανε ο αγαπημένος μας παίκτης. Αυτή είναι μία ιστορία που όλοι την έχουμε ζήσει και υπήρξαμε πρωταγωνιστές της.
Οι λίγες αυτές γραμμές απευθύνονται σε όλους. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι γιατί πλέον ο κόσμος ξανάρχισε να πηγαίνει στο γήπεδο με τις ερυθρόλευκες. Δε λέμε, κατά καιρούς έχουμε δει υπέροχες “δεύτερες” εμφανίσεις, ωραίες φανέλες τερματοφυλάκων, εκπληκτικά και εφευρετικά μπλουζάκια συνδέσμων όπου όμως κυριαρχούσαν άλλα χρώματα. Ωραία μεν, αλλά, όπως και να το κάνουμε, αυτό το ερυθρόλευκο έχει κάτι το διαφορετικό, βρε αδερφέ. Σου “χτυπάει” από χιλιόμετρα. Λες “ώπα, Ολυμπιακός”. Κι αφού φοράμε την ερυθρόλευκη ας δούμε μερικές ιστορίες, μικρές μικρές που όμως κουβαλούν απάνω τους όλο το βάρος αυτής της ερυθρόλευκης, που ο καθένας που τη φορά, παίκτης ή φίλαθλος, οφείλει να την τιμά.
– Από την Αγγλία… στον Πειραιά:
Η πρώτη μικρή ιστορία της ερυθρόλευκης φανέλας μας ξεκινά περίπου λίγο μετά την ίδρυση του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς. Ο σύλλογος έπρεπε να φορά μία φανέλα. Ποια θα ήταν όμως αυτή; Λέγεται πως εμπνευστής ήταν ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, το μεγαλύτερο από τα επτά αδέλφια των Ανδριανοπουλαίων. Ο ίδιος είχε σπουδάσει Νομικά στο Κέμπριτζ. Η ιστορία λέει πως ο Γιάννης θαύμαζε το πανεπιστημιακό έμβλημα του Κέμπριτζ και από εκεί εμπνεύστηκε τα χρώματα της νέας φανέλας του Ολυμπιακού. Μία άλλη ιστορία αναφέρει πως επειδή ήταν και θαυμαστής της Άρσεναλ, ίσως εμπνεύστηκε και από εκεί το κόκκινο. Σε κάθε περίπτωση, ότι και να ισχύει, και το έμβλημα του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και η φανέλα της Άρσεναλ έχουν την λογική τους, αφού αν τα βάλει κανείς κάτω και τα δύο, βγαίνει η ερυθρόλευκη φανέλα!
– Να “ματώνουν” για την φανέλα:
Αυτό όσο επικίνδυνο κι αν ακούγεται, δεν παύει να είναι πολύ “ρομαντικό”. Και θα μου πείτε, γιατί όχι. Γουστάρουμε να βλέπουμε τους παίκτες να “ματώνουν” για την ερυθρόλευκη. Το έχουμε δει, αλλά όχι πάρα πολλές φορές. Έχουμε δει παίκτες να τραυματίζονται στο κεφάλι από κέρματα ή από ότι άλλο τους πετούσαν κατά καιρούς σε διάφορα γήπεδα, αλλά να τους το δένει ο γιατρός και να συνεχίζουν. Όμως υπάρχει μία ιστορία που κανείς δεν θα ξεχάσει, κι όποιος δεν την γνωρίζει είναι καλό να την μάθει γιατί αυτό ίσως και να ήταν ο ορισμός του “ματώνω για την ερυθρόλευκη”. Στις 18 Οκτωβρίου του 1950, ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα του Πειραιά αγωνιζόμενος, έπαιζε κόντρα στον Πανελευσινιακό εκτός έδρας, όπου και στο τέλος νίκησε με γκολ του Θρυλικού Γιώργου Δαρίβα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι όμως θα μείνει αξέχαστο και σε όσους το παρακολούθησαν και στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ο λόγος είχε ονοματεπώνυμο: Ανδρέας Μουράτης.
Ο αξέχαστος “Μισούρι” είχε αγωνιστεί στο συγκεκριμένο παιχνίδι για περίπου μισή ώρα στο φινάλε με ανοιγμένο το κεφάλι και το αίμα να έχει τρέξει σε όλο του το πρόσωπο και στην φανέλα μετά από σύγκρουση με τον Δήμα, ποδοσφαιριστή του Πανελευσινιακού. “Ο Μουράτης αιμόρφυρτος από σοβαρόν τραυματισμόν εις το κεφάλι εμάχετο ως λεων μεχρι του τελευταίου λεπτού του δραματικού αγώνος, δια να κρατήση τη νίκη του Ολυμπιακού” έγραφε ο Τύπος της εποχής για τον “Μισούρι”.
– Ναι… με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος:
Η παρακάτω ιστορία αποτελεί προσωπική μνήμη, την οποία όμως πάντα αξίζει να την μοιραστεί κανείς για να καταλάβει πώς οι άνθρωποι που έκαναν τον Ολυμπιακό μας Θρύλο. Ήταν ένας αγώνας Βραδυποριακού – Ταλαιπωριακού, από τους πιο τελευταίους, λίγο προτού διαλύσουν έναν ιστορικό θεσμό μερικοί ανεγκέφαλοι με τις συμπεριφορές τους στις εξέδρες και τους χυδαίους χαρακτηρισμούς προς τον Ολυμπιακό και τους Βετεράνους του. Σε αυτό το παιχνίδι πάντα θα έβρισκε κανείς τον Ηλία Ρωσσίδη, τον μεγάλο αρχηγό του Ολυμπιακού, ο οποίος όχι απλά ήθελε να παίζει, αλλά τσατιζόταν κάθε φορά που ο Αντώνης Τζανετουλάκος τον έκανε αλλαγή στο πρώτο πεντάλεπτο!! “Μα δεν πρόλαβα να παίξω ακόμα” έλεγε όλο απογοήτευση κινούμενος προς τον πάγκο. Στο ημίχρονο συχνά, ο κόσμος έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο για να χαιρετίσει τους Βετεράνους του Θρύλου, να πάρει ένα αυτόγραφο και να βγάλει μία φωτογραφία. Είχα αναζητήσει τον Ηλία Ρωσσίδη κι εκείνη τη μέρα έτυχε να είμαι στο γήπεδο με την ρετρό εμφάνιση του 50 που είχε κυκλοφορίσει στο Red Store από το 2004. “Έχουμε φωτογραφία μαζί κύριε Ηλία, αλλά θέλω και μία μαζί σας με την φανέλα” του είπα λίγο πριν το μάτι του πέσει σε αυτή. “Ναι, ναι, την ερυθρόλευκη με τον Δαφνοστεφανωμένο στο στήθος” πρόλαβε να πει γεμάτος συγκίνηση και πήρε την φανέλα στα χέρια του, κρατώντας την με όλη την αγάπη που είχε μέσα του, λες και κρατούσε το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. Στην πραγματικότητα εκεί καταλάβαινες ότι ναι. Αυτό που κρατούσε ήταν το πιο ιερό, το πιο μεγάλο, το πιο πολύτιμο πράγμα στην ζωή του. Η ερυθρόλευκη φανέλα!
Με αυτές τις τρεις ιστορίες της τιμημένης και ιερής ερυθρόλευκης ριγωτής φανέλας ξεκινήσαμε μόλις ένα αφιέρωμα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε πάντα το πόσο “βαριά” είναι αυτή η φανέλα που φορούμε.
Συνεχίζεται…
