Πρόσφατα “έφυγε” από κοντά μας ένας από τους Θρύλους του Θρύλου. Ο Θρυλικός Κώστας Πολυχρονίου, του οποίου το όνομα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορική νίκη του Ολυμπιακού απέναντι στην ξακουστή και μυθική Σάντος του Πελέ. Και τί νίκη! Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού ποδοσφαίρου από καταβολής του σε επίπεδο συλλόγων. Μία επιτυχία που έγινε στίχος στον Ύμνο της ομάδας του Πειραιά και τραγούδι δια στόματος Στράτου Παγιουμτζή. Μία επιτυχία που δεν λησμονείται από κανέναν φίλαθλο του Ολυμπιακού, ούτε κι από τους παίκτες που αγωνίστηκαν τότε.
4 Ιουλίου 2018 σήμερα, η παρούσα μνήμη – εγγραφή όπως θέλετε πείτε τη, αφιερώνεται δικαιωματικά στον αείμνηστο Κώστα Πολυχρονίου. Γιατί; Γιατί η εξιστόρηση των γεγονότων και οι μνήμες που ακολουθούν παρακάτω, είναι αυτά τα οποία είχε μοιραστεί μαζί μας πριν από ακριβώς δύο χρόνια. Όταν είχαμε την τύχη και την τιμή συνάμα, να μιλήσουμε μαζί του για να μας πει πράγματα που δεν γνωρίζαμε και πράγματα που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε ποτέ από την θρυλική νίκη απέναντι στην Σάντος του Πελέ.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
Την 4η Ιουλίου 1961 η θρυλική Σάντος του Πελέ και του Ζίτο, αφού είχε αγωνιστεί εναντίον της… μισής Ευρώπης και εναντίον του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ., κερδίζοντας άπαντες, αναμετρήθηκε και με τον Ολυμπιακό για να ολοκληρώσει την περιοδεία της στην Ευρώπη.
Κι όμως, ο Ολυμπιακός δεν θα το άφηνε έτσι! Ήταν αποφασισμένος και πιστός στον Ύμνο του, να γράψει «θρίαμβο σαν παραμύθι». Να γράψει μία ολόχρυση σελίδα στην ιστορία του που θα γινόταν τραγούδι και θα την θυμόταν για πάντα όλος ο κόσμος. Και δεν γίνεται να μην θυμάται άνθρωπος και δη ερυθρόλευκος φίλαθλος ότι σαν σήμερα, ο Ολυμπιακός νίκησε πριν από 57 χρόνια 2-1 την Θρυλική Σάντος του Πελέ! Μισός αιώνας πέρασε, αλλά αυτή η νίκη τραγουδιέται ακόμα και παραμένει άσβεστη στην ψυχή κάθε Ολυμπιακού αλλά και κάθε παίκτη ο οποίος την έζησε!
Πολλά έχουν γραφτεί για εκείνο το παιχνίδι. Ιστορίες, ρεπορτάζ, κείμενα, βιβλία ακόμα και τραγούδια όπως προείπαμε. Όμως άλλο είναι να τα διαβάζεις από… δεύτερο χέρι κι άλλο να τα ακούς από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Η αφήγησή τους, γιατί ασφαλώς, δεν μπορείς να την πεις «συνέντευξη» όταν κάποιος σου εξιστορεί τι έγινε εκείνο το μαγικό βράδυ, πραγματικά μπορεί να σε καθηλώσει.
Έτσι ακριβώς συνέβη και με τα λόγια του αείμνηστου Κώστα Πολυχρονίου, του ανθρώπου που σε εκείνο το παιχνίδι κατάφερε αυτά που δεν κατάφερε κανένας άλλος παίκτης και ομάδα σε Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα: Να περιορίσει τον θρυλικό Πελέ και να είναι μέλος ομάδας που νίκησε την Σάντος.
Η αφήγησή του είναι σαν τον ίδιο τον Κώστα Πολυχρονίου. Αθάνατη. Για να θυμούνται οι παλιοι και να μαθαίνουν οι καινούριοι!
«Η Σάντος είχε γυρίσει όλη την Ευρώπη και είχε δώσει αγώνες στους οποίους είχε νικήσει και μάλιστα πολλές φορές με επιβλητικό σκορ. Στην σύνθεση της φυσικά, είχε τον μεγάλο Βραζιλιάνο άσσο Πελέ, ο οποίος έκανε φοβερά και τρομερά πράγματα που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, πόσο μάλλον να σταματήσει. Στην Ελλάδα η Σάντος είχε έρθει για να αναμετρηθεί με το λεγόμενο ΠΟΚ, και κατάφερε να νικήσει τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, με 3-2 και 3-0 αντίστοιχα.
Για εμάς που αγωνιζόμασταν τότε στον Ολυμπιακό, ένα τέτοιο παιχνίδι ήταν μεγάλη τιμή, όπως και μεγάλος τίτλος τιμής ήταν τα αποτελέσματα που φέρναμε με μεγάλες ομάδες. Παρακολουθήσαμε παίχτες και προπονητής τους αγώνες από την εξέδρα ψάχνοντας να βρούμε ένα τρωτό σημείο της Σάντος και μία αδυναμία του Πελέ. Τότε πρότεινα στον προπονητή μας, Τζίνα Σιμονόφσκι να μαρκάρω εγώ τον Βραζιλιάνο σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού μας. Πίστευα ότι μπορούσα να τα καταφέρω αφού στο παρελθόν είχα μαρκάρει τον μεγάλο Φέρεντς Πούσκας το 1956 σε αγώνα της Εθνικής Ενόπλων και τον Γάλλο Ζυστ Φονταίν σε αγώνα Ελλάδας – Γαλλίας.
Ο Σκοπιανός μου απάντησε: «Αυτό ντεν μπορεί να πιάνει τρεις παίκτες μαζί»!!! Την μέρα όμως του αγώνα, λίγο πριν βγούμε στον αγωνιστικό χώρο μου έδωσε σαφή εντολή του τι θα κάνω στον αγώνα: «Άντε Κώστα, εσύ αυτό Πελέ».
Γνωρίζοντας και έχοντας πλέον δει από κοντά τον Βραζιλιάνο, που ήταν και είδωλο μου, ήξερα ότι γύριζε πρόσωπο προς την εστία και έφευγε κατά μέτωπο, θα άρχιζε τις προσποιήσεις και τις ντρίπλες, γεγονός που δεν άφηνε κανένα περιθώριο στον εκάστοτε αμυντικό. Ο σκοπός ο δικός μου ήταν να μην τον αφήσω να γυρίσει το πρόσωπο προς την εστία. Κοινώς να παίξω τον ρόλο του καταστροφέα! Μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά φάνταζε ο μόνος τρόπος για να σταματήσει κανείς τον Πελέ.
Όσο προχωρούσε το παιχνίδι είχα γίνει η σκιά του και μάλιστα δεν είχε έρθει σχεδόν καθόλου σε επαφή με την μπάλα, με αποτέλεσμα να εκνευριστεί. Αναγκαζόταν να γυρίσει πίσω από την σέντρα για να ξεκινήσει μία προσπάθεια και τον ακολουθούσα κι εκεί. Θυμάμαι μάλιστα, κάποια στιγμή όταν βγήκε στον πάγκο για να του πουν κάτι, τον ακολούθησα και εγώ στην γραμμή του άουτ!
Κάποια στιγμή ο Κοτρίδης μάλωσε με τον Σορμάνι και ο Πελέ έκανε να τρέξει για να μπει στον καβγά. Εγώ πήγα και τον αγκάλιασα ώστε να μην το κάνει, διότι θεώρησα πως δεν θα ήταν πρέπον ο μεγάλος Πελέ να εμπλακεί σε τέτοιου είδους κοκορομαχίες. Εξάλλου γνωρίζαμε πάρα πολύ καλά πόσο ασήμαντοι ήμασταν στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο μπροστά σε αυτούς τους τεράστιους παίκτες»
Ο αγώνας διεξήχθη στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, το οποίο είχε μετατραπεί σε κόκκινο καμίνι απο 25.000 και πλέον φίλους των ερυθρολεύκων. Αν και φιλικό, το πάθος ήταν τεράστιο και από πλευράς ποδοσφαιριστών και από πλευράς κόσμου. Στο 10ο λεπτό ο Ποσειδών άνοιξε το σκορ και δύο λεπτά αργότερα, ο Σουρούνης, που λίγα λεπτά αργότερα είχε αντικαταστήσει τον τραυματία Θανάση Μπέμπη, έκανε το 2-0, πιάνοντας ένα απίστευτο σουτ από τα 25 μέτρα.
Η Σάντος όσο και να προσπάθησε, κατάφερε μόνο να μειώσει σε 2-1, κι αυτό χωρίς να βάλει γκολ! Απλούστατα, μετά από σουτ του Ζίτο, η μπάλα βρήκε στον Μίμη Στεφανάκο και ξεγέλασε τον Θεοδωρίδη»
Οι τελευταίες στιγμές του αγώνα συγκλονίζουν όπως τις είχε αφηγηθεί ο μεγάλος Κώστας Πολυχρονίου:
«Κάνα τέταρτο πριν το τέλος του αγώνα, πηδήξαμε για κεφαλιά μαζί με τον εξοργισμένο πλέον, Πελέ κι εκείνος έπεσε κάτω προσποιούμενος ότι χτύπησε στο πόδι. Αυτό ήταν και το τέλος του αγώνα για τον Βραζιλιάνο, αφού αντικαταστάθηκε άμεσα. Με το σφύριγμα της λήξης ο κόσμος μπήκε μέσα στο γήπεδο και με σήκωσε στα χέρια. Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο ανοιχτό μαζί με την σύζυγό μου (τότε αρραβωνιαστικά μου) και μας γύριζαν γύρω γύρω στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας που ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο. Κάτι σαν έναν γύρο θριάμβου δηλαδή (γελάει)»
Τι του θύμιζε για πάντα εκείνο το παιχνίδι; Φυσικά μία τεράστια φωτογραφία που είχε στο σπίτι του “με το είδωλό του” όπως ο ίδιος χαρακτήριζε τον Πελέ. Μία τεράστια φωτογραφία από εκείνο το ματς που του την είχε υπογράψει κιόλας ο ίδιος “du amigo, Pele”. Μία φωτογραφία που είχε τεράστια συναισθηματική αξία για τον ίδιο, αφού κάθε μέρα του το θύμιζε εκείνο το παιχνίδι.
Οι δύο άνδρες, να συμπληρώσουμε εμείς, συναντήθηκαν και πάλι 44 χρόνια ύστερα από εκείνη την αναμέτρηση, στα πλαίσια μιας εκδήλωσης στο Στάδιο Καραϊσκάκη, που ήταν προσκεκλημένος ο Πελέ για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Χαρακτηριστικότερη όλων η φωτογραφία που ο Πολυχρονίου παραδίδει στον Βραζιλιάνο άσσο την ερυθρόλευκη φανέλα με το 10.
