ΜΠΑΣΚΕΤΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Ένα σχόλιο δίχως τίτλο…

Υπάρχουν κάποιες βραδιές, που είτε έχεις να κάνεις με θρίαμβο είτε με κάποια πανωλεθρία, καλείσαι να αποφορτιστείς συναισθηματικά και να αποτυπώσεις με την πένα δύο – τρεις σκέψεις, συνήθως σκόρπιες, που πρέπει να συμμαζευτούν ώστε να “στέκουν” στο γραπτό. Είναι βραδιές που θέλεις να γράψεις δύο – τρία πράγματα πέρα από το αποτέλεσμα και πέρα από αυτά που συνέβησαν. Όμως απόψε, αγαπητοί φίλοι, αδέρφια μου Ολυμπιακοί, θα μου επιτρέψετε – και θα με συγχωρήσετε – αλλά θα τα πούμε σε αυτές τις λίγες αράδες όπως τα έζησε η καρδιά και όχι η λογική.

Η τελευταία, εξάλλου, έχει πάει περίπατο εδώ και πάρα πολλά χρόνια με τον Ολυμπιακό μας. Ειδικά σε αυτό το… κωλοάθλημα που λέγεται μπάσκετ και που μπορεί από την μία στιγμή στην άλλη να σε στείλει από την κόλαση στο παράδεισο και τούμπαλιν! Το “τούμπαλιν” είναι που το καθιστά “κωλοάθλημα”. Αλλά το πρώτο έιναι αυτό που το καθιστά μαγικό και ξεχωριστό από όλα τα άλλα. Όχι το καλύτερο, αλλά ξεχωριστό. Μοναδικό!

Τις σκέψεις δεν κατάφερα να τις “συμμαζέψω” για αυτό και το σχόλιο του αποψινού αγώνα δεν έχει τίτλο. Τι τίτλο μπορεί να δώσει άλλωστε ο καθένας όταν από κάτω υπάρχει αυτή η φωτογραφία. Όταν έχεις μία τέτοια φωτογραφία, δεν έχεις δικαίωμα να βάλεις τίτλο στο όποιο άρθρο! Μη περιμένετε όμως σχόλιο αγώνα. Αυτόν τον αγώνα δεν τον κέρδισε ούτε η τακτική, ούτε τα συστήματα, ούτε τίποτα. Τον κέρδισε η ψυχή. Τον κέρδισε αυτό το βλέμμα του Γιώργου Πρίντεζη. Βλέμμα που όταν το αντικρύζεις λες “όποιος κι αν είσαι εσύ ρε μάγκα απέναντι του που σε κοιτάει, το χεις χάσει το ματς”.

ΟΚ ας επανορθώσουμε το παραπάνω. Το παιχνίδι το κέρδισε και η τακτική και τα συστήματα και το μυαλό όλων. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στο παρκέ, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο οπαδό στην εξέδρα που βρέθηκε. Αλλά κι αυτό το βλέμμα, ρε φίλε, δεν το περνάς στο ντούκου. Από έναν άνθρωπο που έχει δώσει όλη του τη ψυχή και την αγάπη σε αυτή την ομάδα. Από έναν παίκτη που όποτε τον βλέπεις να παίζει νομίζεις πως τρέχει με τα πόδια όλων των ερυθρόλευκων οπαδών, ότι μαρκάρει με τα χέρια όλων των ερυθρόλευκων οπαδών και σκέφτεται με όλα τα μυαλά των ερυθρόλευκων οπαδών. Είναι ο Γιώργαρος. Ο δικός μας Γιώργαρος. Αυτός που έχει δώσει Ευρωλίγκες, αυτός που μας έχει στείλει σε Φάιναλ Φορ, αυτός που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Τώρα θα μου πείτε που καταλήγουμε; Είπαμε πουθενά! Είναι σκόρπιες σκέψεις που ποτέ δεν κατάφεραν να συμμαζευτούν. Σκέψεις που “σκόρπισαν” ακόμη περισσότερο όταν ακούστηκε αυτή η κραυγή, λες και ήταν ένα μικρό Ειρήνης και Φιλίας. Όταν επιβεβαιώθηκε πως το φάουλ έγινε σε νεκρό χρόνο. Όταν επιβεβαιώθηκε πως ο Γιώργαρος “σκούπισε” την Ρεάλ μέσα στο σπίτι της στέλνοντας τα τελευταία 15 δευτερόλεπτά της όχι στο ερυθρόλευκο καλάθι αλλά στο καλάθι των αχρήστων!

Δεν ξέρω αν η νίκη αυτή είναι από κείνες που λένε πως “δίνουν Ευρωλίγκα”. Δεν θα το ψάξουμε τώρα γιατί υπάρχει πολύς δρόμος και μέλλον. Όμως ότι και να είναι, μόνο αδιάφορη δεν περνάει. Όχι μόνο από εμάς, αλλά από όλη την Ευρώπη! Γιώργαρε σε ευχαριστούμε, Θρύλε σε ευχαριστούμε!

 

*Το άρθρο γράφτηκε από καρδιάς κι όχι με τα χέρια. Δεν διορθώθηκε τίποτα, δεν ελέγχθηκε τίποτα. Ο αρθρογράφος ζητάει συγνώμη για αυτό, αλλά καμιά φορά κάποια πράγματα είναι καλύτερο να λέγονται από καρδιάς. Όπως ακριβώς έρχονται οι μεγάλες νίκες, όπως ακριβώς κατακτώνται οι μεγάλες Κούπες!

Σχετικά Άρθρα

Back to top button